Według średniowiecznych przekazów Mikołaj był biskupem z tureckiej miejscowości Myra (Mira) w regionie Licja (dzisiejsza Anatolia). Zgodnie z tradycją chrześcijańską żył na przełomie III i IV wieku i pochodził z majętnej, kupieckiej rodziny. Swoje życie poświęcił pomocy najbiedniejszym i najbardziej potrzebującym. Ponoć uczestniczył również w soborze nicejskim, jednak żadne źródła nie potwierdzają tego faktu. W rzeczywistości pierwsze wzmianki o życiu dobrotliwego biskupa pojawiły się ponad 200 lat po jego śmierci. Nie przeszkodziło to jednak w rozwoju kultu świętego, który z czasem stał się jedną z najbardziej czczonych postaci zarówno w kościele prawosławnym, jak i katolickim.

Św. Mikołaj zmarł 6 grudnia ok. 350 roku, choć oczywiście ta data nie jest pewna. Co ciekawe, po jego śmierci cudowne moce nie ustały! Z ciała świętego Mikołaja wypłynęła pięknie pachnąca substancja, z czasem nazwana manną.

Można powiedzieć, że już w XI wieku święty Mikołaj robił furorę, przynosząc szczęście żeglarzom, kupcom i innym grupom społecznym. Włoscy kupcy wpadli zatem na pomysł… kradzieży szczątków popularnego świętego. I tak pod osłoną nocy relikwie zostały wykradzione z Myry (ponoć chrapkę na nie mieli również Wenecjanie) i 9 maja 1087 roku trafiły do Bari. Wkrótce zostało wybudowane Sanktuarium, które jest schronieniem dla szczątków biskupa po dzień dzisiejszy. Na pamiątkę sprowadzenia relikwii w maju odbywają się tu uroczystości, w trakcie których wierni są błogosławieni manną z ciała świętego Mikołaja. 

Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie. Dn 7

W świecie, w którym często rządzą zasady rywalizacji, egoizmu i tymczasowych wartości, jesteśmy zaproszeni, by uznać Chrystusa za naszego Króla. Możemy to uczynić, wybierając Jego wartości. Możemy głosić Jego królestwo przez dobroć, wierność wartościom ewangelicznym i dzielenie się miłością z innymi. Jako ludzie odkupieni przez Chrystusa, jesteśmy do tego powołani.

W świecie pełnym manipulacji i fałszu, Jezus zaprasza nas, abyśmy byli świadkami Jego królestwa. Prawda Chrystusa daje nam siłę do życia w autentyczności. Możemy to realizować, będąc uczciwymi i wiernymi w naszych relacjach, w pracy i służbie. Czy nasze działania odzwierciedlają tę prawdę? Czy w codziennych decyzjach pokazujemy, że On jest naszym Panem? Czy nasze życie jest świadectwem, że należymy do Jego królestwa? Czy potrafimy powierzyć swoje problemy Królowi, który panuje nad wszystkim?

Słyszymy dziś w Ewangelii:

W owe dni, po wielkim ucisku, słońce się zaćmi i księżyc nie da swego blasku. Gwiazdy będą spadać z nieba i moce na niebie zostaną wstrząśnięte. Wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłokach z wielką mocą i chwałą. Wtedy pośle On aniołów i zgromadzi swoich wybranych z czterech stron świata, od krańca ziemi po kraniec nieba.

Nie mam pojęcia kiedy ten dzień nadejdzie. Kiedy Chrystus powróci. Może dziś, może za pół roku, może za tysiące lat... Nie wiem. I nie próbuję nawet dociekać. Wiem za to, że stanie się to „po wielkim ucisku”. Nie, nie chodzi o to, by zgadywać, czy to już ten dzisiejszy, gdy chrześcijanie w wielu krajach są mocno prześladowani, czy przyjdą kiedyś jeszcze większe. Zauważam raczej, że ucisk wierzących w Chrystusa, wielki ucisk, wpisany jest w Boże plany. Jeśli dziś czuję się „opiłowywany” – cóż to jest wobec krwi przelewanej przez chrześcijan w innych zakątkach świata – to nie znaczy, że Bóg utracił nad światem panowanie. Nie, On ciągle jest Panem. I pozwalając na zło, także na to zło, jakim jest prześladowanie wierzących w Jego Syna, wie co robi.

A ja? Cóż... Nikt mi nie obiecywał, że idąc za Chrystusem kroczyć będę w gronie ciągle odnoszących sukcesy. Krzyż na tej drodze jest nieunikniony.

Ochrania sierotę i wdowę,
lecz występnych kieruje na bezdroża [Ps 146 (145),9b].

Wystarczy popatrzyć na świat wokół nas i dostrzec siłę przyciągania innych. I zobaczyć, jak pociągające mogą być przykłady, zarówno w odniesieniu do szlachetnych, jak i godnych dezaprobaty inicjatyw. Widać więc obraz ludzkiego serca, ludzkiego wnętrza, które ujawnia się przez konkretne postawy i zachowania w odniesieniu do Boga i drugiego człowieka.

Z pewnością faryzejskie podejście do rzeczywistości zyskuje siebie poklask tych, co chcą urządzać igrzyska, delektują się swoją doskonałości, a na biedniejszych od siebie spoglądają z pogardą. Dla tych ostatnich nie widzą miejsca w społeczeństwie, wpychając ich na margines niebytu i nieistnienia, nie dając im żadnych szans i perspektyw na przyszłość. Zatrzaskując szufladkę stereotypów, zamykają ich w społecznym niebycie.

Ubodzy, jak ewangeliczna wdowa, mają w zasadzie niewiele do powiedzenia słowami. Przemawiają natomiast w sposób bezkompromisowy mocą swoich czynów. Te z kolei pokazują, w jaki sposób miłość do Boga i drugiego człowieka przełożyć na konkret codzienności. Ubodzy dzielą się tym, co mają, bez względu na poklask innych. Ich skromności i pokora czynią wielkie rzeczy, bo przemieniają twarde serca innych, krusząc egoizm, bezmyślność i obojętność. I kształtują umiejętności dawania i dzielenia się z innymi.