…cieszcie się i radujcie w owym dniu, bo wielka jest wasza nagroda w niebie. Łk 6

Jezus nazywa błogosławionymi, a więc prawdziwie szczęśliwymi, ubogich, głodujących, zasmuconych i prześladowanych. Trudno przyjąć te słowa, żyjąc w świecie nastawionym na sukces, wygodę i przyjemności. Według Ewangelii szczęście odnajduje ten, kto potrafi zrezygnować z przyziemnych pragnień i dążenia do realizacji własnych ambicji, jeśli oddalają go one od Boga. Kto doświadcza prześladowania ze względu na Chrystusa, może być pewny Jego obietnicy – ‘wielkiej nagrody w niebie’.

Jezus nie tylko wskazuje, kto jest błogosławiony, ale również wypowiada surowe słowa przestrogi: ‘Biada!’. Do kogo je kieruje? Do tych, którzy pokładają ufność w bogactwie, cieszą się beztroskim życiem i zabiegają o ludzkie pochwały, nie dostrzegając potrzebujących. Nie potępia radości, ani posiadania dóbr, lecz przestrzega przed egoistycznym życiem skupionym wyłącznie na własnej wygodzie i doczesnych korzyściach. Przypomina, że wszystko, co otrzymujemy od Boga, ma prowadzić nas do szczęścia wiecznego, a nie utwierdzać w przekonaniu o własnej samowystarczalności.

„Biada mi! Jestem zgubiony! – woła Izajasz – Wszak jestem mężem o nieczystych wargach i mieszkam pośród ludu o nieczystych wargach, a oczy moje oglądały Króla, Pana Zastępów!”. Piotr zaś, w tym samym duchu, mówi do Jezusa: „odejdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiekiem grzesznym”. Niegodni.

Tak często i my myślimy o naszej relacji z Bogiem. Niegodni, by Go dotykać w Komunii, niegodni by przed Nim stać, a nie klęczeć, niegodni by podejmować w imieniu Kościoła jakąś misję. Zawsze niegodni. I to prawda: przed wielkim Bogiem jesteśmy „prochem, pyłem i niczym”. Tyle że Boga niespecjalnie to obchodzi. Wargi Izajasza oczyścił – w widzeniu! – przez anioła ogniem z ołtarza, do Piotra powiedział „nie bój się”. A nas, gdy klęczymy przed Nim, mówiąc, że nie jesteśmy godni, by wszedł pod nasz dach, podnosi z klęczek i przyprowadza do swojego ołtarza. Byśmy – ciągle niegodni! – bez obaw o profanację mogli podejść do ołtarza i karmić się Jego Ciałem....

Tak, jesteśmy niegodni. Ale Bóg na to nie zważa. Nie zasłaniajmy się tą wymówką, gdy Chrystus czeka, że podejmiemy Jego misję. Misję bycia solą ziemi i światłem świata. Misję świadczenia słowem i życiem o Chrystusie. Misję miłowania jak On nas umiłował...

Symeon w świątyni jerozolimskiej przeżywa radość. „Widzi” zbawienie, przygotowane dla wszystkich narodów oraz światło, które objawi Boga daleko poza granice Izraela. To punkt zwrotny w historii zbawienia. Dlatego „teraz” ten sługa Boży zostaje zwolniony z obowiązku czuwania przez swojego Władcę. Może odejść w pokoju, gdyż nadszedł oczekiwany czas mesjański.

Stając w obliczu ważnych wydarzeń trzeba dostrzec wartość czasu, który prowadzi do odkrywania Bożych tajemnic. Na ważne wydarzenia w życiu warto czekać, a cierpliwość wynagrodzi trud oczekiwania. Boże obietnice spełniają się, nadzieja wypełnia się, gdy człowiek pozostaje otwarty na natchnienia Ducha Świętego, który kontynuuje zbawcze dzieło Jezusa.

Boże światło oświeca ciemności ludzkiego życia. „Wiara nie jest niezmienną pewnością, lecz drogą, na której światło zmienia się z ciemnością” (ks. Tomáš Halík). Warto zapatrzeć się w Mesjasza – światłość świata, oczekując ufnie spotkania z Nim, zapraszając Go do swojej codzienności, by mógł „teraz” przemieniać nasze serca.

W niedzielę 26 stycznia 2025 roku w ramach Roku Jubileuszowego we wszystkich diecezjach świata będzie obchodzona VI Niedziela Słowa Bożego. Mottem na Niedzielę Słowa Bożego 2025, wybranym przez Ojca Świętego, jest werset z Psalmu 119: „Pokładam nadzieję w Twoim Słowie”.

„Dziś — mówi Jezus — spełniły się te słowa Pisma” (Łk 4, 21). Słowo chce przyjąć ciało dzisiaj, w czasie, w którym żyjemy, a nie w jakiejś idealnej przyszłości. Pewna francuska mistyczka z ubiegłego wieku, która wybrała życie Ewangelią na peryferiach, napisała, że Słowo Pańskie nie jest „«martwą literą»: jest duchem i życiem. [...] Akustyka, której domaga się od nas Słowo Pana, to nasze «dzisiaj»: okoliczności naszego codziennego życia i potrzeby bliźniego”. (M. Delbrêl, La gioia di credere, Gribaudi, Mediolan 1994, 258). Zapytajmy więc siebie: czy chcemy naśladować Jezusa, aby stać się sługami wyzwolenia i pocieszenia dla innych, wprowadzać w życie Słowo? Czy jesteśmy Kościołem posłusznym wobec Słowa? Czy jesteśmy Kościołem, który słucha innych, który z zaangażowaniem wyciąga rękę, aby podnieść naszych braci i siostry z tego wszystkiego, co ich uciska, aby rozsupłać węzły strachu, aby uwolnić najbardziej wrażliwych z więzień ubóstwa, znużenia wewnętrznego i smutku, który gasi życie? Chcemy tego?