Gorliwość o dom Twój pożera Mnie (J 2,13-17b).

Dom Boży to miejsce, które „wybrał Pan, aby wysłuchać nas”. Miejsce dialogu człowieka z Bogiem, w którym rozbrzmiewa radość Ewangelii. Miejsce, do którego Bóg zaprasza człowieka na spotkanie, by go oczyścić, umocnić, nakarmić słowem życia i pokarmem pielgrzymów – świętym Ciałem Pana.

Domem Bożym jest również świątynia ludzkiego serca, w której przez chrzest zamieszkała Trójca Święta. Wielki Post stanowi przypomnienie, aby umacniać „mury” świątyni serca przez jałmużnę – dar serca, post – rezygnację ze zbytniego zapatrzenia we własne potrzeby i modlitwę – dostrzeganie Bożej obecności w codziennej wędrówce.

Dziś możemy okazać swoją gorliwość o świątynię serca, gdy jałowe postanowienia przełożymy na konkret naszej codzienności. I zaczniemy naśladować Jezusa. On wspiera nas na drodze wielkopostnej, pozwala nam usuwać obciążające bożki i przywiązania. Dzięki temu możemy wydoskonalać naszą wiarę, która stanowi pewną drogę do zbawienia.

https://www.facebook.com/parafiagoniembice/

Wędrujemy dzisiaj na Górę Przemieniania, Górę Tabor, aby przeżyć prawdę o chwale Bożej. Jezus objawia swoją chwałę. Na Górze Przemienienia dokonuje się teofania, objawienie Boga w Trójcy Świętej Jedynego: widzimy Jezusa, słyszymy głos Ojca i widzimy obłok.

Przemienienie Jezusa przygotowuje nas do wydarzeń paschalnych: Męki, Śmierci i Zmartwychwstania. Mojżesz i Eliasz ukazali się w chwale „i mówili o Jego odejściu, którego miał dokonać w Jerozolimie”. Dzisiaj zatem też objawia się chwała krzyża Chrystusowego. Zawsze przeżywając tajemnice pasyjne Chrystusa zanurzamy się w chwale Bożej. Ja też jako człowiek mam być chwałą Boga.

Moje życie powinno świadczyć o chwale Bożej. Przemienienie Pańskie jest dla mnie znakiem i wezwaniem do tego, by także w moim życiu dokonywała się ciągła przemiana, bym każdego dnia dążył do świętości, by moje serce i życie zmieniało się, było bardziej Jezusowe i Boże. Mistyka góry Tabor wzywa nas do podjęcia przemiany naszego życia, do pogłębienia naszej wiary i wierności Prawu Bożemu. Jezus przemieniając się objawia swoje bóstwo. Wskazuje nam nasz kierunek, ku niebu.

Piękna Ewangelia tej niedzieli, choć tak zdawkowa. O Jezusie kuszonym na pustyni przez diabła, przebywającym wśród zwierząt i z usługującymi Mu Aniołami… To jak w Edenie, prawda? Tyle że Jezus oparł się diabelskiej pokusie. Opierał się jej zresztą aż do śmierci. I tak swoim posłuszeństwem wobec Boga zmazał nieposłuszeństwo praojca Adama…. Jeśli my ufając Chrystusowi oprzemy się szatańskim pokusom, czeka nas Nowy Eden, niebo…

Ale jest jeszcze to wezwanie Jezusa: nawracajcie się, wierzcie w Ewangelię. Czyli w Dobrą Nowinę. Słysząc „nawróć się” myślę o odwróceniu się od grzechów. Ale gdy czytam dziś te słowa Jezusa, o nawróceniu i uwierzeniu Ewangelii w tej właśnie kolejności, zastanawiam się, czy nie chodzi w pierwszym rzędzie o porzucenie religijności faryzeuszów, uczonych w Piśmie, zwolenników Heroda, faryzeuszów i innych, a odkrycie nadziei, którą przynosi Jezus? Nawróćcie się na Ewangelię – zda się mówić Jezus. No tak: przecież „metanoia”, greckie słowo, które tłumaczymy na polski jako „nawrócenie” to „zmiana sposobu myślenia”. Nawrócenie w tym właśnie sensie.

Pewnie i dziś bardziej niż o jakąś samotresurę odwracania się od słabości grzechu chodzi o otwarcie się na Dobrą Nowinę. Takie szczere, prawdziwe. Nie odmierzające na ile mogę sobie pozwolić, by jeszcze nie zgrzeszyć albo by grzech nie był zbyt wielki, ale ochoczo otwierające się na ideały Bożego królestwa, szukające tego co dobre… A uwierzenie Ewangelii – nie tylko trwanie w jakieś religijnej tradycji – jest dla stylu życia jak przerzucenie zwrotnicy: po jej minięciu nie jedzie się już starym torem.

Rachunek sumienia

Boże prawo jest dla mnie ciężarem czy radością?
Na ile cieszy mnie dziś Dobra Nowina, a na ile na nią zobojętniałem? Z jakich powodów?

Rzeczywistość Boga, który uzdrawia: z trądu, z grzechu. Boga, który przywraca właściwy porządek. Klik – i wskakujemy na właściwe miejsce: członka wspólnoty, stworzenia w dłoni Stwórcy. To, co się wówczas dokonuje, nie jest, nie może być dla nas doświadczeniem odległym, odświętnym, wyjątkowym (w sensie wszyscy słyszeli, nikt nie widział). Taka jest nasza codzienność życia z Bogiem.

Kiedy odsłaniamy przed Nim swoje poranione ciało i poranioną duszę, nie ma w tym strachu, nie ma może nawet desperacji. Jest pewność wiary – że Bóg nie zawiedzie, bo jest Bogiem. Jest zaufanie do Jego świętej obecności..