Mówi Jezus

Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz daje życie swoje za owce. Najemnik zaś i ten, kto nie jest pasterzem, którego owce nie są własnością, widząc nadchodzącego wilka, opuszcza owce i ucieka, a wilk je porywa i rozprasza; najemnik ucieka, dlatego że jest najemnikiem i nie zależy mu na owcach.

Najemnikowi nie zależy na owcach. A na czym albo na kim zależy? Zależmy mu pewnie na samym sobie, zależy mu na zapłacie. Gdy więc ktoś zapłaci za porzucenie owiec…

Iluż to w ostatnich latach takich, którzy przedstawiali siebie jako przywódców, pasterzy, a potem wzięło zapłatę za to, że zostawili owce? Nie, nie srebrniki. Choć może i było w tym trochę złotówek. Ale bardziej chodzi o zapłatę w postaci zauważenia, uznania, poklasku…

Jesteśmy owcami Dobrego Pasterza, Chrystusa. Jednocześnie wielu z nas, o ile nie jesteśmy małymi dziećmi, jest też jakoś pasterzami. Dla swoich dzieci, dla grona przyjaciół, dla kapłanów nawet, którym też czasem trzeba mądrych podpowiedzi i pomocnej ręki. I chodzi o to, żeby wiernie służyć. A nie, kiedy nadarzy się okazja, obrazić się na stado i wziąwszy swoją zapłatę odejść. I co najwyżej przyglądać się z dystansu…

15 kwietnia 2024 r. w naszej parafii odbyła się wizytacja księdza Arcybiskupa Stanisława Gądeckiego. Ksiądz Arcybiskup udzielił sakramentu namaszczenia chorych osobom chorym i starszym podczas Mszy Świętej o godz. 10.00, odwiedził Przedszkole i Szkołę Podstawową w Goniembicach, modlił się z nami na cmentarzu oraz w kaplicy w Klonówcu, spotkał się z przedstawicielami Rady Ekonomicznej i Duszpasterskiej oraz grup duszpasterskich. Wysłuchał sprawozdań z działalności PZ "Cariatas", Matek Żywego Różańca, Scholi Miriam, Rycerzy Jana Pawła II oraz ministrantów. Poza tym wieczorem, podczas Mszy Świętej o godz. 18.00 udzielił sakramentu bierzmowania młodzieży z naszej parafii. Bardzo dziękujemy za Słowo, które ksiądz Arcybiskup do nas skierował i obiecujemy wcielać je w życie każdego dnia.

Mimo słabości i upadków, niewierności, lęków, małej wiary – tego wszystkiego, co może przydarzyć się na drogach życia, jest nadzieja. Mamy Rzecznika. Obrońcę.

„On bowiem nie przestaje się za nas ofiarować i wstawia się za nami u Ciebie jako nasz Obrońca. Raz ofiarowany więcej nie umiera, lecz zawsze żyje jako Baranek zabity”.

Umocnij nas, Panie, już nie kawałkiem ryby, ale Chlebem dającym życie i spraw, by każde „znam Go” oznaczało zgodność tego, co wyznajemy, z tym, jak żyjemy.

Wspólnota dóbr, świadectwo wiary i dzielenie się z potrzebującymi. Patrząc na życie pierwotnego Kościoła można w sposób jasny dostrzec w nim wymiar wspólnotowy, miejsce pielęgnowania dobra wspólnego. To Duch Święty prowadzi uczniów Jezusa do wzajemnej troski i dzielenia się dobrami. Miłosierdzie w praktyce to najpierw poddanie się działaniu Bożemu i przemieniającemu działaniu łaski. A potem dopiero ta osobista świętość promieniuje na otoczenie.

Żeby działać cuda, Bóg posługuje się ludźmi, którzy działają wspólnie. Nie jedni przeciwko drugim, ale jednio z drugimi. Nie ma tu rywalizacji i współzawodnictwa w zdobywaniu zaszczytów, uznania czy nagród. Jest natomiast dobrowolne dzielenie się, wynikające z potrzeby serca.
Wspólnota stanowi lekarstwo na ducha egoizmu, obecnego w świecie, który skupia się wyłącznie na zaspokajaniu własnych potrzeb i braku troski o innych. Świadectwo chrześcijan wydaje się szczególnie potrzebne w czasach pandemii obojętności, dominacji konsumpcjonizmu i spychania na margines potrzebujących, z którymi utożsamia się sam Chrystus. Jako uczeń Jezusa ufam swojemu Bogu i wspieram bliźnich przez uczynki chrześcijańskiej miłości wobec duszy i ciała.