Kto wam poda kubek do picia, dlatego że należycie do Chrystusa, zaprawdę, powiadam wam, nie utraci swojej nagrody (Mk 9,41).

Codzienność składa się z prostych gestów, które wymagają naszych chęci. Bez tego zaangażowanie spada do zera. W takiej sytuacji pozostaje narzekanie na trudne czasy, niesprzyjające warunki, brak ludzkiej życzliwości. Listę można by wydłużać się niemal w nieskończoność.

W Ewangelii Jezus zachęca często do dawania, sam dając przykład – obdarowując zdrowiem chorych, grzeszników przebaczeniem a podążających za Nim – prawdziwym życiem. To znaki królestwa, które przybliżyło się do świata wraz z przyjściem Jezusa na ziemię. On wymaga hojności w miejsce egoistycznego zagarniania dla siebie, poświęcenia uwagi drugiemu zamiast koncentrowania się jedynie na własnych potrzebach.

W dawaniu liczy się nie tylko co i ile dajemy, ale również motyw: ze względu na co, na kogo. Uczeń Jezusa, który pragnie iść w ślady swojego Mistrza, ma bardzo czytelny kierunek: miłuje, bo pierwszy został umiłowany; daje, bo sam został obdarowany; przebacza, bo sam doświadczył przebaczenia. Kubek wody to prosty a zarazem wielki gest w oczach Boga, jeśli jest podany w Jego imię.

„I nie zapominajmy, że każdy chrześcijanin jest wezwany do udziału w tej powszechnej misji poprzez swoje świadectwo ewangeliczne w każdym środowisku, aby cały Kościół mógł nieustannie wychodzić ze swoim Panem i Mistrzem na «rozdroża» dzisiejszego świata” – napisał papież Franciszek w Orędziu na Światowy Dzień Misyjny 2024.

Dziś w naszej parafii gościł Pan Wojciech Szolek, katecheta ze Śremu, który prowadzi w swojej szkole koło misyjne "Czadowy Ekonom. https://www.facebook.com/p/CZADowy-Ekonom-100040197716670/

Opowiadał o życiu ludzi w krajach misyjnych, o pomocy biednym i poszkodowanym w różnego rodzaju kataklizmach czy wojnach. Przywiózł ze sobą wiele rekwizytów, które pozwoliły uzmysłowić nam jak trudne jest życie w krajach dotkniętych biedą. Szczególnie zainteresowane rekwizytami było dzieci, do których, miejmy nadzieję, przekaz Pana Wojciecha trafił. Pomagajmy misjonarzom i nie narzekajmy na życie w Polsce. Doceniajmy to co mamy.

https://www.facebook.com/parafiagoniembice

Czy droga chrześcijanina koniecznie związana jest z cierpieniem? Nie. I dalecy powinniśmy być od gloryfikowania cierpienia, jakby nie było ono skutkiem grzechu i jakby w Bożych planach nie było, by je zlikwidować. Czego jasnym dowodem są różne uzdrowienia, których dokonał Jezus. Prawdę jednak jest, że chrześcijanin nie powinien uciekać przed tym krzyżem, jaki niesie ze sobą wierność Bogu; nie może dla dostatniego i wygodnego życia zdradzać Boga. Nie może się Go wypierać.

Właśnie o tym mówi Jezus uczniom, gdy Piotr próbuje przekonać Go, że żadne krzywdy ze strony ludzi Go nie spotkają. On wiedział, że któregoś dnia złość Jego wrogów będzie tak wielka, że zdecydują się Go zabić. A przed tym jeszcze umęczyć, by Jego cierpienie było jak największe. Wiedział, znał przyszłość, ale nie zrobił nic, by temu zapobiec. Przyjął krzyż, jakim jest wierność Bogu. Wierność aż do śmierci...

To też droga, którą i my powinniśmy chodzić. Przychodzi choroba? Trzeba się leczyć. Przyjdzie sytuacja, że trzeba wyznać wiarę w Chrystusa albo postąpić jak nakazał, choć to będzie wiele kosztowało? Przed takim cierpieniem, przed tym krzyżem, nie wolno nam się cofnąć. „Jeśli ktoś chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje- mówi Jezus - Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z powodu Mnie i Ewangelii, zachowa je”.

Prawdziwa wiara to nie tylko przestrzeganie zewnętrznych formuł, praktyk religijnych, ale przede wszystkim życie zgodne z Bożymi przykazaniami, wierność Bożemu Słowu i czystość serca. Bóg pragnie, by nasze serca były pełne miłości, sprawiedliwości i troski o innych. Nasza wiara powinna być autentyczna, wyrażająca się w codziennym życiu, w konkretnych czynach miłości i miłosierdzia. Warto się zastanowić, co w naszej relacji z Bogiem jest najważniejsze – zewnętrzne formy, czy też to, co wypływa z głębi naszego serca? Czy nasza wiara jest żywa i autentyczna, czy wyraża się w naszych postawach i działaniach?