Miesiąc październik poświęcony jest Maryi i pięknej modlitwie różańcowej, modlitwie prostej, a zarazem kompletnej pod każdym względem. W różańcu łączą się i uzupełniają wszystkie rodzaje modlitwy: uwielbienie, pochwała, błaganie, wstawiennictwo, dziękczynienie. Papież Leon XIII widział w różańcu „skrót całej religii chrześcijańskiej” i „streszczenie całej Ewangelii”.

W dzisiejszych czasach, różaniec zaczyna kojarzyć się z modlitwą, która pozostaje domeną starszych osób. Niestety – trzeba przyznać, że coraz mniej ludzi odmawia tą piękną, tradycyjną modlitwę. Z drugiej strony jednak możemy zauważyć, że Różaniec wciąż jest żywy w Kościele!

Ojciec Św. Jan Paweł II wielokrotnie nawoływał, aby wytrwale odmawiać różaniec, zarówno we wspólnotach kościelnych jak i naszych rodzinach. W trakcie powtarzanych wezwań jednoczy on serca, prowadzi do zgody, ożywia nadzieję i obdarza nas wszystkich pokojem i radością Chrystusa, który dla nas się narodził, umarł i zmartwychwstał. Tak mówił o modlitwie różańcowej: „Różaniec jest moją codzienną modlitwą – i muszę powiedzieć, że jest modlitwą cudowną, cudowną w swojej prostocie i w swej głębi…W tej modlitwie powtarzamy wiele razy te same słowa, lecz są to słowa, które Dziewica Maryja usłyszała od Archanioła i od swej krewnej Św. Elżbiety. Z tymi słowami łączy się cały Kościół. Modlitwa różańcowa jest modlitwą wdzięczności, miłości i ufnej prośby… Do tej modlitwy różańcowej zachęcam was i zapraszam. Odmawiajcie różaniec!”

Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień ucztował wystawnie (Łk 16,19).

Oczy są zwierciadłem duszy. W nich można zobaczyć całe bogactwo albo ubóstwo człowieka. Warto przyjrzeć się oczom bogacza, który notorycznie ignoruje prośby Łazarza o wsparcie albo z litości, na odczepnego, rzuca mu jakieś drobne.

Dobrze widzi się jedynie sercem. Ono jest miarą człowieka. Serce hojne naśladuje miłosiernego Ojca. Kiedy człowiek odczuwa sytość, jego serce staje się stwardniałe, a pięści zaciskają w kieszeni plik banknotów.

Droga wiodąca do zbawienia prowadzi przez wrażliwe serce, otwarte na Boga i drugiego człowieka. Albowiem hojnego dawcę miłuje Bóg.

Myśl papieża Franciszka

Pan pragnie kształtować serca ojców, serca matek: serca otwarte, zdolne do wielkiego zaangażowania, hojne w dawaniu siebie, współczujące w pocieszaniu smutków i mocne, aby umacniać nadzieje (Orędzie na 58. Światowy Dzień Modlitw o Powołania).

 Nie możecie służyć Bogu i mamonie”. Ta jasna przestroga ma swoje uzasadnienie w tym, że mamona, czyli to wszystko, co jest poza Bogiem i przeciwko Niemu, rości sobie prawo do całego człowieka. A przecież to Bogu, jako Panu i Stwórcy, człowiek powinien służyć i oddawać cześć. Uczeń Jezusa nie może tak uzależnić się od spraw ziemskich, by przysłaniały mu Boga i bliźniego. Służba Boża wymaga całkowitego zaangażowania się i nie zezwala na połowiczność. Bóg pragnie, by człowiek wiernie Mu służył i kochał Go „całym sercem, całą duszą, całą mocą i całym umysłem”. Gdy podda się mamonie, chce gromadzić i pomnażać dobra ziemskie za wszelką cenę. One wtedy stają się dla niego wartością nadrzędną, a Bóg i człowiek schodzą na drugi plan, a nawet idą w zapomnienie. Dlatego Jezus w innym miejscu Ewangelii Łukaszowej powie: „Gdzie jest skarb wasz, tam będzie i serce wasze” (Łk 12, 34). Kierujmy więc nasze oczy i serce na ten skarb najcenniejszy, jakim jest Bóg i Jezus Chrystus – „pośrednik między Bogiem a ludźmi (…), który wydał siebie samego na okup za wszystkich” (1 Tm 2, 5–6), i na ten drugi skarb, którym jest bliźni (por. Am 8, 4–7). Dzielmy się dobrami materialnymi i duchowymi z tymi, którzy ich potrzebują. Pamiętajmy, że „Bóg przeznaczył ziemię ze wszystkim, co ona zawiera, na użytek wszystkich ludzi (…) tak, by dobra stworzone dochodziły do wszystkich w słusznej mierze – w duchu sprawiedliwości, której towarzyszy miłość” (KDK 69).

17 września bardzo duża grupa z naszej parafii pielgrzymowała do  kilku miejsc na Ziemi Lubuskiej. Odwiedziliśmy Zespół klasztorny w Gościkowie-Paradyżu, który jest jednym z najcenniejszych zabytków sztuki sakralnej w zachodniej Polsce. Jest to największe i najlepiej zachowane założenie klasztorne w województwie lubuskim, obecnie siedziba Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej będącego jednocześnie filią Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Szczecińskiego oraz Muzeum Paradyskiego. Po wysłuchaniu ciekawie opowiadającego przewodnika wyruszyliśmy w dalszą drogę i odwiedziliśmy Rokitno. W Rokitnie znajduje się Sanktuarium z Cudownym Obrazem Matki Bożej Rokitniańskiej - piękny kościół wzniesiony w latach 1746-1756, muzeum oraz ogród. W budowie jest również Droga Krzyżowa rozciągająca się wśród okolicznych pól i łąk. Sanktuarium to również piękny park z iglakami, dojrzewającymi wiśniami i stawem. To przygotowane specjalnie dla pielgrzymów miejsca modlitewne: Kaplica Matki Bożej Fatimskiej, Ostra Brama, Golgota. To również drewniany domek - pustelnia Pięciu Braci Męczenników Międzyrzeckich. W wielu miejscach biją źródełka, z których można czerpać wodę. Mimo przelotnego deszczu udało nam się wiele zobaczyć, a przede wszystkim gorliwie pomodlić podczas Mszy Świętej przed obrazem Matki Bożej Cierpliwie Słuchającej.

Na zakończenie naszej pielgrzymki udaliśmy się do Świebodzina. Atrakcją numer jeden była tam oczywiście figura Chrystusa Króla, która przewyższa swą wysokością Pomnik Chrystusa Odkupiciela w Rio de Janeiro – jej wysokość to 33 metry, a rozpiętość ramion wynosi 25 metrów. Z atrakcją tą powiązana jest inny obiekt sakralny będący celem wielu pielgrzymów – sanktuarium Miłosierdzia Bożego, który został również przez nas odwiedzony. Znajdują się w nim relikwie świętego Jana Pawła II, bł. księdza Michała Sopoćko oraz Świętej Siostry Faustyny. Zwiedziliśmy również  rynek – na którym znajduje się wiele cudów polskiej i nie tylko polskiej architektury. Kolorowe kamieniczki oraz układ tego miasta to prawdziwy rarytas zwłaszcza dla tych, którzy uwielbiają podziwiać niezwykłą architekturę.  

Do domów wróciliśmy zadowoleni i bogatsi o nowe doświadczenia i wrażenia. Do zobaczenia na następnej pielgrzymce.