Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je. Idą one za Mną, a Ja daję im życie wieczne. J 10

Paweł i Barnaba głosząc słowo Boże chcą, by dotarło ono do Żydów i pogan. Jedni go odrzucają, inni z radością przyjmują. To pokazuje, że Boży głos nie pozostawia człowieka obojętnym. Wzywa do podjęcia decyzji. Współczesny człowiek, podobnie jak słuchacze Pawła może usłyszeć głos Boga: w Ewangelii, w świadectwie innych, w sumieniu, ale nie zawsze tego chce, a może nie potrafi. Czasem trzeba ciszy, oderwania się od zgiełku, by naprawdę rozpoznać, co Bóg mówi.

W świecie, w którym słyszymy wiele głosów: mediów, opinii publicznej, presji społecznej, łatwo zagłuszyć ten jeden, cichy, ale prawdziwy – głos Dobrego Pasterza. Trzeba nam uczyć się go rozpoznawać na nowo, w ciszy modlitwy, w Piśmie Świętym, w sakramentach, w głosie sumienia. Czy wsłuchujemy się w ten głos w codziennym życiu? Jakie ma ono dla nas znaczenie, czy kształtuje nasze decyzje, sposób patrzenia na świat, nasze relacje z innymi?

Uwierzyłeś, Tomaszu, bo Mnie ujrzałeś;
błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli (por. J 20.29).
Stawanie się uczniem Pana dokonuje się na drodze wiary. W spotkaniu ze Zmartwychwstałym rodzi się w sercu uczniów pragnienie podążania za Mistrzem, naśladowania Jego stylu życia i odwzorowania go swoim życiem.

Wiara pozwala „pielgrzymom nadziei” widzieć codzienność nowymi oczami, oczami Bożymi. Z tego oglądu rodzi się konkretne działanie, które ma na celu wcielanie wiary w życie.

Wiara zakłada też wątpliwości, nieraz człowiek z wątpliwościami błąka się, podążając w niewiadomym kierunku, bez wyraźnego celu.

Wiara jest martwa, jeśli nie jest ożywiana konkretnymi uczynkami. One są znakiem wiarygodności chrześcijan i świadczą o przynależności do tego, który jako jedyny jest dobry.

Wiara uzdrawia skołatane ludzkie serca, które otwierają się na promienie Bożej miłości, pozwalając wyznać: „Pan mój i Bóg mój”.

Czasy, gdy wszyscy spijają prawdę jak miód, należą do rzadkości. Z reguły doświadczamy konfrontacji. Niekoniecznie z fałszywymi świadkami. Także z pytaniami, wątpliwościami, prądami ideowymi, modą, wreszcie z grzechem i słabością ludzką.

Piotr nie korzysta z modnej dziś metody dementi. Nie wygłasza oświadczeń, nie odnosi się krytycznie do rozgłaszanych pogłosek, nie potępia osób za nimi stojących, nie korzysta z argumentu siły.

Piotrowi, a za nim tylu innym świadkom Dobrej Nowiny, wystarczy proste przekonanie, wypływające z głębokiej wiary: „tego właśnie Jezusa wskrzesił Bóg”. Przekonanie, że choć prawda zawsze zmagać się będzie siłami zła, ciemności, grzechu, ludzkiej przewrotności, to jednak ostatnie słowo i tak należeć będzie do Zmartwychwstałego. Do Prawdy, która wyzwala. I nie trzeba jej bronić. Wystarczy przy Niej i w Niej trwać.