Sercem moralnego nauczania Jezusa jest jedno proste przykazanie: „abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem”. Jezus oczekuje, że Jego uczniowie będą żyć taką samą pełną i ofiarną miłością. Bóg kocha jako pierwszy i miłość uczniów do innych ludzi wypływa z ich spotkania z miłością Boga. Jezus objaśnia przykazanie miłości, zestawiając ze sobą dwa rodzaje więzi. Pierwsza to relacja między panem i jego sługami: nakazy są wydawane i przestrzegane jedynie w oparciu o autorytet pana, przy użyciu siły. Choć Jezus jest „Panem i Nauczycielem”, nie daje przykazania w oparciu o relację pan-sługa, ale w oparciu o przyjaźń. Przyjaciele wyświadczają sobie wzajemnie przysługi, ponieważ łączy ich przyjacielska więź. Uczniowie mają kochać jeden drugiego, ponieważ to właśnie robił i robi dla nich Jezus, ich przyjaciel, i o to samo ich prosi. Przyjaźń między Jezusem i Jego uczniami wzrastała, ponieważ On przekazał im wszystko, co usłyszał od Ojca, a oni byli wewnętrznie gotowi to przyjąć.

Dopiero Barnaba przygarnął go i zaprowadził do apostołów, i opowiedział im, jak w drodze Szaweł ujrzał Pana Dz 9

Św. Paweł z prześladowcy chrześcijan stał się gorliwym wyznawcą Zmartwychwstałego. Wróg Kościoła został jednym z najbardziej wpływowych apostołów. Wspólnota chrześcijańska początkowo była podejrzliwa wobec niego, ale Barnaba stanął w jego obronie, zaświadczył o jego przemianie. To kluczowy moment, kiedy św. Paweł został zaakceptowany przez wspólnotę chrześcijańską w Jerozolimie po swoim nawróceniu.

Bóg daje nam szansę nawrócenia i przebaczenia niezależnie od naszej przeszłości, a my jako wierzący powinniśmy być gotowi bezwarunkowo przyjąć nawróconych z otwartymi ramionami. W dzisiejszym świecie pełnym podziałów, niezrozumienia i konfliktów, możemy wzorem Barnaby, stawać się ambasadorami pojednania i miłości. Nasze otwarte serca i gotowość do przebaczenia mogą być światłem, które przyprowadzi innych do spotkania z Chrystusem. Niech nasze życie stanie się świadectwem Bożej miłości i mocy przemiany dla innych.

Mówi Jezus

Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz daje życie swoje za owce. Najemnik zaś i ten, kto nie jest pasterzem, którego owce nie są własnością, widząc nadchodzącego wilka, opuszcza owce i ucieka, a wilk je porywa i rozprasza; najemnik ucieka, dlatego że jest najemnikiem i nie zależy mu na owcach.

Najemnikowi nie zależy na owcach. A na czym albo na kim zależy? Zależmy mu pewnie na samym sobie, zależy mu na zapłacie. Gdy więc ktoś zapłaci za porzucenie owiec…

Iluż to w ostatnich latach takich, którzy przedstawiali siebie jako przywódców, pasterzy, a potem wzięło zapłatę za to, że zostawili owce? Nie, nie srebrniki. Choć może i było w tym trochę złotówek. Ale bardziej chodzi o zapłatę w postaci zauważenia, uznania, poklasku…

Jesteśmy owcami Dobrego Pasterza, Chrystusa. Jednocześnie wielu z nas, o ile nie jesteśmy małymi dziećmi, jest też jakoś pasterzami. Dla swoich dzieci, dla grona przyjaciół, dla kapłanów nawet, którym też czasem trzeba mądrych podpowiedzi i pomocnej ręki. I chodzi o to, żeby wiernie służyć. A nie, kiedy nadarzy się okazja, obrazić się na stado i wziąwszy swoją zapłatę odejść. I co najwyżej przyglądać się z dystansu…