Przeżyliśmy uroczystość Zesłania Ducha Świętego. W tym dniu, tak ważnym dla Kościoła, bo przecież to dzień rozpoczynający misję Kościoła, nie wspominamy tylko faktu, którym było zesłanie Ducha Świętego na uczniów i Maryję zgromadzonych w Wieczerniku.

Tyle razy przeżywamy Eucharystię, wiemy, że jest ona także naszą ucztą, na tej uczcie dokonuje się uaktualnienie tego, co wydarzyło się ponad dwa tysiące lat temu w Wielki Czwartek. To samo dotyczy Pięćdziesiątnicy. W tym dniu także i na nas, zgromadzonych w kościołach na modlitwie, Duch Święty schodzi i obdarowuje Swoimi darami. W tym dniu więc i my powinniśmy usilnie modlić się, pragnąc Ducha Bożego, by stał się on naszym "kierownikiem życia", by kierował nami w każdym momencie naszego życia, by nasze sposoby myślenia upodobnił do myślenia bożego.

Sercem moralnego nauczania Jezusa jest jedno proste przykazanie: „abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem”. Jezus oczekuje, że Jego uczniowie będą żyć taką samą pełną i ofiarną miłością. Bóg kocha jako pierwszy i miłość uczniów do innych ludzi wypływa z ich spotkania z miłością Boga. Jezus objaśnia przykazanie miłości, zestawiając ze sobą dwa rodzaje więzi. Pierwsza to relacja między panem i jego sługami: nakazy są wydawane i przestrzegane jedynie w oparciu o autorytet pana, przy użyciu siły. Choć Jezus jest „Panem i Nauczycielem”, nie daje przykazania w oparciu o relację pan-sługa, ale w oparciu o przyjaźń. Przyjaciele wyświadczają sobie wzajemnie przysługi, ponieważ łączy ich przyjacielska więź. Uczniowie mają kochać jeden drugiego, ponieważ to właśnie robił i robi dla nich Jezus, ich przyjaciel, i o to samo ich prosi. Przyjaźń między Jezusem i Jego uczniami wzrastała, ponieważ On przekazał im wszystko, co usłyszał od Ojca, a oni byli wewnętrznie gotowi to przyjąć.

Dopiero Barnaba przygarnął go i zaprowadził do apostołów, i opowiedział im, jak w drodze Szaweł ujrzał Pana Dz 9

Św. Paweł z prześladowcy chrześcijan stał się gorliwym wyznawcą Zmartwychwstałego. Wróg Kościoła został jednym z najbardziej wpływowych apostołów. Wspólnota chrześcijańska początkowo była podejrzliwa wobec niego, ale Barnaba stanął w jego obronie, zaświadczył o jego przemianie. To kluczowy moment, kiedy św. Paweł został zaakceptowany przez wspólnotę chrześcijańską w Jerozolimie po swoim nawróceniu.

Bóg daje nam szansę nawrócenia i przebaczenia niezależnie od naszej przeszłości, a my jako wierzący powinniśmy być gotowi bezwarunkowo przyjąć nawróconych z otwartymi ramionami. W dzisiejszym świecie pełnym podziałów, niezrozumienia i konfliktów, możemy wzorem Barnaby, stawać się ambasadorami pojednania i miłości. Nasze otwarte serca i gotowość do przebaczenia mogą być światłem, które przyprowadzi innych do spotkania z Chrystusem. Niech nasze życie stanie się świadectwem Bożej miłości i mocy przemiany dla innych.