Triduum Paschalne, Triduum Sacrum (z łac. triduum – trzy dni) – najważniejsze wydarzenie w roku liturgicznym katolików oraz starokatolików, którego istotą jest celebracja Misterium paschalnego: męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. 

Triduum rozpoczyna się w Wielki Czwartek, Uroczystą Eucharystią Wieczerzy Pańskiej. Ten dzień, jest wejściem w tajemnicę Wieczernika, gdzie Chrystus ustanowił sakrament Eucharystii i Kapłaństwa. Gromadzimy się wokół ołtarza, tak jak Apostołowie w Wieczerniku. Do uroczystego: Chwała na wysokości Bogu – grają organy, które milkną aż do Uroczystości Paschalnej. W kościele odczytywana jest ewangelia opisująca moment obmycia nóg Apostołom. Jest to znak pokory Jezusa i zaproszenia każdego z nas do udziału w Jego Chwale.

Wielki Piątek, to dzień postu i modlitwy. W kościołach ludzie gromadzą się na modlitwę przy ciemnicy, aby w ciszy odkrywać swoje serce przed Bogiem. Liturgie rozpoczyna się pod wieczór. Kapłan wchodzi w ciszy do kościoła i pad twarzą przed ołtarzem, na którym nie ma obrusa i innych ozdób. Po krótkiej modlitwie, bez znaku krzyża rozpoczyna się liturgia, która jest kontynuacja naszego czuwania. W centrum jest Meka Chrystusa. Odczytywana jest Ewangelia św. Jana, w której wsłuchujemy się w opis Meki Chrystusa. W uroczystej procesji, wnoszony jest Krzyż, który kapłan odsłania, śpiewając: Oto drzewo Krzyża, na którym zawisło Zbawienie świata. I odpowiada cały kościół, chcący wejść w tę tajemnicę Męki: Pójdźmy z pokłonem. Następuje adoracja Krzyża. Każdy obecny może podejść do ucałowania Krzyża.

Wielka Sobota. Cisza. Przejmująca cisza, w której trwamy na modlitwie z Maryją. Ona jena, zachowała wiarę i trwała na modlitwie. W tym dniu w wielu kościołach święcimy pokarmy na stół wielkanocny. Choć należałoby je poświęcić dopiero w Niedzielę rano. W tym dniu, podobnie jak w Wielki Piątek nie odprawia się Mszy św.

Opis wjazdu Jezusa do Jerozolimy jest pełen szczegółów. Droga do Betfage i Betanii, pobliska wieś, uwiązane ośle, gałązki ścięte na polach. Same w sobie wydają się niewiele znaczyć: ot, tak jak miejsca wokół nas, które potrafimy nazwać konkretnymi słowami, to, co wokół widzimy na co dzień. A jednak w Bożej obecności, wciągnięte w Boża służbę – zostają utrwalone w historii zbawienia, w naszej historii.

Może jest tak za każdym razem: że jedno Jego słowo, polecenie i okazuje się, że nasza obecność w tym właśnie konkretnym miejscu ma sens? Szukający osiołka i wołający Hosanna, zanurzeni w codzienności – jesteśmy tutaj z Jezusem. Może się wydawać, że to niewiele znaczy. A przecież odpowiedzieliśmy na Jego wezwanie. Nie doznamy wstydu.

Jeremiasz w proroctwie o nowym przymierzu wskazuje na Bożą obietnicę przemiany ludzkich serc. Bóg zapowiada, że zawrze takie przymierze z ludźmi, w którym Jego prawo będzie wpisane w sercach każdego z nas. To obietnica nie tylko zewnętrznej przemiany, ale także silnej relacji z Bogiem, do której potrzeba głębokiej skruchy i pokory. Dzisiejszy psalm w szczególny sposób wyraża to pragnienie.

Więź z Bogiem buduje się także przez posłuszeństwo Jego woli, nawet, gdy nie jest ona po naszej myśli. Jezus przez poddanie się swemu Ojcu pokazuje, że choć może to być trudne, nie jest niemożliwe. Ogromne cierpienie Jezusa, Jego samotność i pozorna porażka, przyniosły całemu światu zbawienie. Żebyśmy mogli mieć w nim swój udział potrzeba w naszej relacji z Bogiem posłuszeństwa, pokory i skruchy.

Jakże wiele grzechów można skryć w ciemności. W ciemności działania spisku, działań zakulisowych; w ciemności zobowiązania „tylko nie mów nikomu”. Przecież stosowanego znacznie częściej, niż tylko w sferze wykorzystywania seksualnego... Nie mów nikomu. Bo wtedy każde pojedyncze świństwo wobec tej czy innej osoby wydaje się drobiazgiem, wypadkiem przy pracy. Jednak gdyby, przerywając milczenie, wszystkie, popełnione wobec wielu osób, złożyć w całość...

Bóg kocha świat; nie chce go potępić, ale chce, by został przez Chrystusa zbawiony – czytam w Ewangelii. I ten, kto w Chrystusa wierzy, nie podlega potępieniu. Ten, kto nie wierzy... Mówi Jezus: już został potępiony. Bo nie uwierzył. A potępiony został, bo choć zobaczył światło, woli tkwić w ciemności. Nie chce, by to światło wydobyło na wierzch jego ciemne sprawki. W ciemności może udawać, że ich nie ma albo że to tylko drobiazgi...

A ja? Jeśli czytam to słowa, to najpewniej zbliżam się do światła. I nawet jeśli popełniam jakieś większe niż powszednie grzechy, to jeśli, przełamując wstyd, przychodzę do Jezusa i uznając swoją winę chcę stawać się lepszy, mogę być pewien, że dzięki tej wierze w Jezusa zostanę zbawiony. Bóg nikogo nie chce potępić. Mnie też nie. Chce mnie zbawić i dać wieczne szczęście.