Oto zawołał biedak i Pan go usłyszał, *
i uwolnił od wszelkiego ucisku. Ps34

Przypowieść o synu marnotrawnym to jeden z najpiękniejszych obrazów Bożego miłosierdzia. Syn, który roztrwonił majątek i prowadził grzeszne życie, wraca do ojca, licząc jedynie na miejsce wśród sług. Ojciec jednak wita go z radością, nie wspominając przeszłości, lecz ciesząc się z jego powrotu.

Często, oddalając się od Boga przez nasze grzechy i błędy, odczuwamy wstyd, który powstrzymuje nas przed powrotem. Tymczasem Bóg z niezmienną miłością pragnie nam przebaczyć i przywrócić godność swoich dzieci. Jezus zaprasza nas do przyjęcia Bożego miłosierdzia, byśmy mogli zacząć po raz kolejny od nowa. On czeka na nas, gotów przyjąć nas takimi, jakimi jesteśmy. Wystarczy odpowiedzieć Mu na to zaproszenie.

Jak „wyrwać” w zabieganej codzienności czas dla Tego, który jest najważniejszy? Skoro jest na pierwszym miejscu w moim życiu, to dlaczego nie panuje nad moim czasem? 

Co dzisiaj jest Twoim Egiptem? Czy czujesz, że Bóg może Cię wyprowadzić z tej niewoli, jeśli tylko … otworzysz przed Nim swoje serce? Bo On mówi: „Nawróćcie się do Mnie CAŁYM SERCEM…” [Jl 2,12]. Pierwsze zadanie dla mnie na ten czas: każdego dnia w ciszy swej izdebki przyglądać się, czy jestem ku Bogu zwrócona CAŁYM sercem, czy nie ma czegoś, co zostawiam dla siebie… Mogą to być różne rzeczy, różne aktywności, ale także wciąż powtarzane kłamstwa na swój temat, które będą sprawiały, że jakaś część mojego serca nie będzie zdolna do miłości i dziękczynienia…

Słowo Boże daje konkretne wskazówki co robić, aby Wielki Post był przejściem od „starego człowieka” do nowego; od słabości do cnót, od tego, co zmysłowe, do tego, co duchowe. Na przykład:

→ Ty zaś, gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. [Mt 6,6]

→ Kiedy pościcie, nie bądźcie posępni jak obłudnicy. [Mt 6, 16]

→ Rozdzierajcie jednak serca wasze, a nie szaty! [Jl 2,13]

→ Na Syjonie dmijcie w róg, zarządźcie święty post, ogłoście uroczyste zgromadzenie. Zbierzcie lud, zwołajcie świętą społeczność, zgromadźcie starców, zbierzcie dzieci i niemowlęta! Niech wyjdzie oblubieniec ze swej komnaty, a oblubienica ze swego pokoju! (…) [Jl 2, 15-17]

→ Nie zatwardzajcie dzisiaj serc waszych, lecz słuchajcie głosu Pańskiego. [Ps 95, 8 ab]

→ Ty zaś, gdy pościsz, namaść sobie głowę i obmyj twarz, aby nie ludziom pokazać, że pościsz, ale Ojcu twemu, który jest w ukryciu. [Mt 6,17-18]

Brzmi wręcz absurdalnie. Duch prowadzi Jezusa do miejsca, gdzie będzie kuszony. Nie do spragnionych chleba głodnych. Nie do czekających na uzdrowienie. Nie do oczekujących pojawienia się Królestwa tłumów. Nawet nie do pierwszych uczniów. Ale na pustynię, gdzie będzie kuszony.

Nie tak wyobrażamy sobie działanie Ducha. Owszem, uniesione w uwielbieniu ręce, mówienie językami, uzdrowienia, oświecenie Słowem, słyszący głoszenie Ewangelii nawróceni… To zgadza się z naszymi wyobrażeniami o działaniu Ducha.

Tymczasem pustynia i kusiciel. Ktoś, kogo się obawiamy, znając jego wyrafinowane podstępy.

A jednak potrzebujemy wyprowadzenia przez Ducha na pustynię. My, słabi, skłonni do grzechu. A jeśli nie do grzechu, to do drobnych ustępstw. My, zapominający Kto jest ostatecznym Zwycięzcą. Któremu wszystko jest poddane. Który w chwili pokusy wkłada w nasze usta swoje Słowa. One mając moc obronić, wybawić. „Ja go wybawię, bo przylgnął do Mnie. Osłonię go, po poznał moje imię” – ta obietnica spełnia się na pustyni. Tam prowadzi Duch. Jezusa i nas.

„Nie ma drzewa dobrego, które by wydawało zły owoc, ani też drzewa złego, które by dobry owoc wydawało” – czytam dziś. (...) „Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta”.

Chcesz poznać człowieka? Posłuchaj co mówi i jak mówi. Jakich słów używa. Nie chodzi o to, na ile jest elokwentny, oczytany, ile zna trudnych słów. Posłuchaj czym żyje w swoim wnętrzu. Posłuchaj jakie ono jest. Bo z obfitości serca mówią usta człowieka.

Jeśli łatwo szydzi, obraża, doszukuje się u innych wad, a nawet je zmyśla, nie łudź się, że jest prawym gołąbkiem pokoju. Jeśli potrafi być wulgarny, ordynarny, nie myśl, że wnętrze ma czyste i niewinne. Z obfitości serca mówią usta człowieka.

Jeśli słuchasz człowieka, który nie atakuje, nie oskarża, a stara się tłumaczyć zło dostrzeżone w innych, nie traktuj go jak naiwniaka, który jest nieporadnym fajtłapą co nie zna życia. Bo być może – całkiem to prawdopodobne – masz przed sobą człowieka prawego, który widząc błoto stara się je ominąć i nie tapla się w nim obłudnie narzekając, że tyle go wokół niego, nie w nim samym...