Wy jesteście solą ziemi, wy jesteście światłem świata... Bardzo modne ostatnio, prawda? To wzywanie by Kościół, wierzący, upodobniali się do świata. Nie, nie, nie! My mamy być inni. Radykalnie inni. Będąc dla świata solą mamy nadawać mu lepszy smak. Będąc światłem mamy pomóc, by człowiek w tym świecie nie błądził.

Bo po cóż zostaliśmy powołani, jeśli nie po to, by ten świat czynić innym, lepszym, bardziej Bożym? Na co w kuchni świata zwietrzała sól? Na co siedzącym w ciemności świece w szufladzie, których nikt nie zamierza zapalić? Nie mamy i nie możemy być tylko jak ten świat, pozwalając się, jak uschłe liście, miotać wszystkim dziejowym wiatrom. My, jeśli trzeba – a trzeba bardzo w dzisiejszych czasach, oj trzeba – musimy mieć odwagę iść pod prąd. W wierności temu, czego uczył Chrystus.

Zrozum ten świat, przemawiaj jego językiem – słyszę. Lepiej czy gorzej rozumiem, lepiej czy gorzej tak właśnie staram się mówić. Ale moje widzenie świata, moja hierarchia wartości, mój styl, muszą być inne. Tak uczy dziś Jezus. A ja chcę Go traktować serio.

Cieszcie się i radujcie,
albowiem wielka jest wasza nagroda w niebie (Mt 5,12a).

Nowy Mojżesz–Jezus realizuje nową misję na nowe czasy. Wchodzi na górę, ale nie po to, by z wyższością spojrzeć na swoich słuchaczy. Celem Jego misji jest głoszenie królestwa Bożego, do którego wiedzie droga ośmiu błogosławieństw.

Błogosławieni – to grupa ludzi, którzy odkrywają Boży zamysł względem siebie i próbują go realizować w codzienności. Ich przewodnikiem jest Jezus, którego nauczanie dociera do głębi ludzkiego serca, porusza je i pobudza do działania.

Przyjmując Boże orędzie Dobrej Nowiny nie możemy pozostać obojętni. Słowo Pana domaga się odpowiedzi. Nie tylko wypowiadanymi słowami, ale przed wszystkim życiem pełnym zadziwienia, otwartym na Boga i braci oraz wiarą, która działa przez miłość.

To nie my dokonujemy wielkich rzeczy, lecz łaska Pana, który także poprzez nas dokonuje rzeczy nieprzewidywalnych. Boże niespodzianki. Bóg jest mistrzem niespodzianek, zawsze nas zaskakuje, zawsze na nas czeka. Ewangelii towarzyszy poczucie cudowności i nowości, która ma imię: Jezus.

Zanim zobaczy człowiek widzi Bóg. Pierwszy. Zawsze pierwszy. Bo miłość wyprzedza. Ileż tych ujrzał w dzisiejszym słowie. Ujrzał ciężkie jarzmo, pręt ciemięzcy, siedzących w ciemnościach.

Tak, Bóg widzi w ciemnościach. Najgłębszych. W ciemnościach bólu, rozpaczy, zniechęcenia, upadków, niewoli. On to wszystko widzi. Gdy nam zdaje się, że siedzimy w ciemnościach, On tam już jest. Zapala lampę, bo zobaczył.

Ujrzał dwóch braci. Jak zarzucali sieci. Zwykła, codzienna praca. Czasem dająca radość, niekiedy koszmar. To także widzi. Choć niekiedy jesteśmy przekonani, że pozostawił nas samym sobie. Nie zostawił.

Nie zostawił także gdy rwą się sieci naszych więzi. Gdy dzielimy się na tych od Pawła i Apollosa. Konserwatystów i radykałów. Prawicę i lewicę. Tradycjonalistów i modernistów. On widzi nasze podziały i… mozolnie naprawia to, co człowiek zepsuł. On – Światło, Zbawienie, Obrońca naszego życia.

Taka prosta i zwyczajna ta postawa Jana, a jednak zachwycająca. Może dlatego, że zbyt rzadko widzimy dziś pokorę, a zbyt często zasłaniające sobą prawdziwą wielkość samochwalstwo? Może. W każdym razie Jan w pokorze i prawdzie wskazuje na Jezusa. To jest ten, „który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie”. Wcześniej? W chronologii ludzkiej nie. Jan był trochę starszy i wcześniej zaczął swoją działalność. Ale że Jezus jest Bogiem...

Najbardziej jednak uderza to nazwanie Jezusa „Barankiem Bożym, który gładzi grzech świata”. Jak krew baranka paschalnego uratowała pierworodnych w Egipcie, tak krew tego Baranka uratuje człowieka... No właśnie, od czego?

To zgładzenie grzechu świata to nie tylko kwestia odpuszczenia człowiekowi jakieś winy. To także zniweczenie skutków tego grzechu. Pokonanie szatana, pokonanie wszelkiego zła, pokonanie śmierci. Bez tego Baranka Bożego skazani bylibyśmy jeśli nie na unicestwienie, to na cierpienie bez końca. A On nas, jeśli tylko w Niego wierzymy, z tego przekleństwa uwolnił...

Człowiekowi często dziś wydaje się, że Chrystus do niczego nie jest mu potrzebny. Dlatego nie widzi potrzeby, by w Niego wierzyć. A jeśli nawet już wierzy, wydaje mu się, że robi Bogu wielką łaskę. Ja wiem, że za to, co od Boga otrzymuję nigdy nie będę się w stanie wywdzięczyć...