Zmartwychwstanie Chrystusa stanowi fundament naszej wiary. Pewnie oparta na nim sprawia, iż chrześcijanin zaczyna żyć jej pełnią, wskazując, iż to właśnie ona nadaje sens ludzkiej egzystencji. Chrystusowe zmartwychwstanie jest realizacją zbawczej obietnicy skierowanej do każdego z nas, lecz to od nas zależy, jak odpowiemy na ten niewysłowiony dar Bożej dobroci względem nas.

Udająca się do grobu Maria Magdalena zauważa odsunięty od niego kamień, w grobie natomiast nie ma Jezusowego ciała. Spieszy zatem, by podzielić się tą wiadomością z Chrystusowymi uczniami: Piotrem i Janem. Wyruszają oni, aby na własne oczy zobaczyć, że grób Pana rzeczywiście jest pusty. Dopiero wchodząc do jego wnętrza, dostrzegając płótna, w które owinięte było ciało Zbawiciela, zaczynają rozumieć, co zapowiadał im ich Nauczyciel.

Fakt pustego grobu sprawia, iż Piotr, kiedy przekracza próg domu setnika Korneliusza, zauważa, iż wiara w Zmartwychwstałego Pana daje przystęp do Ojca. Dzięki wierze w Niego człowiek każdego stanu może otrzymać dar życia wiecznego.

Jakże często w dzisiejszym świecie człowiek nie tylko wyraża swój sprzeciw wobec Bożego daru zbawienia i życia wiecznego, lecz nawet sprawia, iż Chrystus na nowo jest krzyżowany rękoma bezbożnych. Chrześcijanin nie może pozostawać obojętny wobec takiego stanu rzeczy, lecz musi być świadkiem Pana.

 Spotkanie ze Zmartwychwstałym Chrystusem przynoszącym dar prawdziwego pokoju musi w nas sprawiać na co dzień, byśmy mieli siłę i odwagę, by naszą wiarę mężnie wyznawać, bronić jej i żyć według jej wymagań.

Nie chciałbym na miejscu uczniów Jezusa w chwili, gdy Ten został umęczony, zabity i pogrzebany. To musiało być straszne. Nie chciałbym być w ich skórze w dzień po jego śmierci, gdy wszyscy świętowali, a oni byli przepełnieni nie tylko bólem, ale pewnie też jakimiś obawami o swój los i niepewnością, co dalej robić. No bo przecież Mistrz i Pan mówił coś o zmartwychwstaniu. Ale jak? Czy dobrze Go zrozumieli? Czy ich nadzieje właśnie nie okazały się ułudą?

Nie chciałbym też być na miejscu uczniów Jezusa, gdy odkrywali pusty grób. Tak, nie było Go w grobie, ale co się właściwie stało? Maria Magdalena płacze, Piotr i Jan biegną. Rozdarci zapewne między nadzieją a obawą, że to nadzieja płonna. Że ten promyk zgaśnie, a ból będzie jeszcze większy, bo już kompletnie bez nadziei. I dopiero gdy zobaczyli chustę, którą owinięta była twarz Chrystusa – pisze Jan – uwierzyli. Napięcie musiało sięgnąć zenitu. Nic poza tym nie było przecież wiadomo. Nie chciałbym więc być na ich miejscu.

Ale cieszę się, że pusty grób Jezusa odkryli. Cieszę się z Jego późniejszych z nimi spotkań. Że z Nim – jak mówi św. Piotr – jedli i pili po Jego zmartwychwstaniu. Dzięki nim i ja uwierzyłem. Dzięki nim i ja mam nadzieję. I wiem, że miłość ma sens. Dzięki temu faktycznie, jak zachęca św. Paweł, mogę szukać tego co w górze, gdzie przebywa zasiadający po prawicy Boga Chrystus. Dzięki temu doczesność, zwłaszcza gdy chyli się już ku końcowi, nie przytłacza, a zamienia się w nadzieję na szczęśliwą wieczność.

Bóg, który posługuje człowiekowi, troszczy się o niego, zbawia. Wydawać by się mogło, że tego właśnie chcemy. A jednak, kiedy to robi: budzi nasz sprzeciw. „Nie w ten sposób, ale inaczej” – mówimy. „Boże, zrób to i to” – wołamy. Wzruszamy ramionami: „ja tam wolę wierzyć po swojemu”…

Wola Boża, Jezus posłuszny Ojcu, historia zbawienia – to wszystko przenika naszą codzienność. A my w tej codzienności właśnie: nie dajemy Bogu posłuchu, wciąż wydaje się nam, że wiemy lepiej, orientujemy się poniewczasie, że zboczyliśmy ze ścieżki.

Jezu, cichy i pokornego serca, pokaż nam, kim jesteś.

Na rozpoczęcie Wielkiego Tygodnia czekała nas prawdziwa duchowa uczta. W Niedzielę Palmową o godz. 21.00 zespół muzyczny w składzie: Tomasz Ślotała, Adam Ziegler i Damian Ziegler z GOK w Lipnie, zaprezentował nam siedem przepięknych utworów o tematyce Wielkopostnej, przeplecionych refleksjami dotyczącymi naszej wiary i przynależności do Chrystusa. 

Wysłuchaliśmy kolejno: Patrycję Glapiak - Zbawienie przyszło przez krzyż, Martę Woroch- Dobranoc głowo święta, Maję Kowalczyk - INRI blues, Antoninę i Anielę Kiczka - Rozpięty na ramionach, Gabrielę Stafaniszyn - Pasja miłości, Alicję Ziegler -Golgoto oraz Damiana Zieglera w utworze Litania. Atmosfera koncertu, gra świateł oraz profesjonalne wykonanie wywarły na słuchaczach ogromne wrażenie. Dziękujemy za wspaniały wieczór.

Po koncercie w towarzystwie Rycerzy Świętego Jana Pawła II, licznie zebrani w naszej świątyni wierni, wyszli pod pomnik naszego wielkiego rodaka, aby tam oddać mu cześć w godzinę Jego śmierci. Wraz ze scholą Miriam zaśpiewaliśmy Barkę oraz Refleksję na temat śmierci Jana Pawła II. Był to piękny wyraz naszego szacunku do autorytetu Świętego Jana Pawła II.