Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie… (Łk 21,36).

Oczekiwania, mniej lub bardziej ekscytujące, to nasza codzienność. Stwarzają okazję do ćwiczenia się w cierpliwości, pozwalają budować relacje z innymi i z samym sobą. Szczególnym oczekiwaniem jest Adwent, bo oto w oddali, jeszcze niewyraźnie, widać Słowo. Oczekujemy w gwarze miasta, mediów, w potoku docierających informacji, które wtłaczają się do naszych głów, pobudzają emocje, powodują zniechęcenie… Gdzieś umyka nam to adwentowe oczekiwanie, zagłuszane przez kolorowe promocje, reklamy jedynych i niepowtarzalnych produktów, nisko oprocentowanych kredytów, bez których nie da się być szczęśliwym…Czy aby na pewno?

Słowo Boże stwarza przestrzeń do odkrycia daru, jakim jest czas. To w czasie dokonuje się nasze oczekiwanie, które domaga się osobistego zaangażowania, trudu, namysłu nad tym, co je opóźnia, komplikuje, a może pozbawia wartości. Kolejny w życiu Adwent stanowi zachętę do pełnego milczenia zatrzymania się i refleksji: skąd wyszedłem, po co żyję i dokąd zmierzam?

Tegoroczny czas Adwentu to chwila, która ma mi pomóc w przebudzeniu z letargu obojętności, dodać sił do podejmowania bardziej odpowiedzialnych wyborów i przekraczania granic pozornie tylko niemożliwych do pokonania. To znak nadziei. Adwentowe zanurzenie w modlitwę, która jest „wołaniem wielkim o miłosierdzie”, już dziś daje szansę duchowej odnowy, by oczekiwać z radością na spotkanie z Panem. I odkryć, że „jesteśmy posłami w pokoju Chrystusa”, by zawsze dostrzec w drugim człowieka i działać tak, by mu nie szkodzić.

Był także nad Nim napis w języku greckim, łacińskim i hebrajskim: «To jest Król żydowski» Łk 23

‘Jeśli jesteś Mesjaszem, wybaw nas’, ‘jeśli jesteś królem, zejdź z krzyża’ – drwili z Niego członkowie Sanhedrynu, szydzili żołnierze, urągał Mu jeden z ukrzyżowanych. A jednak napis, który wisiał na krzyżu i to w trzech językach, nie był kpiną, głosił prawdę, której triumfatorzy ukrzyżowania jeszcze nie rozumieli. Zrozumiał ją drugi łotr, gdy w cierpiącym Człowieku nie w złotej, a cierniowej koronie dostrzegł Boga – Króla i tuż po swojej śmierci mógł cieszyć się udziałem w Królestwie Bożym, o czym zapewnił go sam Jezus.

I dziś wielu ludzi drwi, kpi, urąga Jezusowi, także tym, którzy w Niego wierzą. Nie chcą znać Jezusa, wyrzucają Go z życia. Zaślepieni swoim egoizmem nie są w stanie zobaczyć w Nim Króla. Trudno im zgodzić się na ofiarę, zrezygnować z przyjemności, które często jeszcze bardziej oddalają ich od Niego. Bo trzeba, jak dobry łotr, uznać, że Jezus jest Panem i Królem. Przyznać się do grzechu i wyznać wiarę w Niego, by móc kiedyś cieszyć udziałem w Jego Królestwie.

„Będziecie moimi świadkami” (Dz 1, 8) to hasło 96 Światowego Dnia Misyjnego, który obchodzony był w tym roku 23 października. W związku z tym, że nasi mili goście mogli zawitać do naszej parafii  dziś, to właśnie 13 listopada ten dzień wspominaliśmy i wraz ze Świętym Janem Pawłem II modliliśmy się w intencji misjonarzy i misjonarek pracujących w krajach całego świata. Do naszej parafii przyjechały dwie siostry zakonne z Poznania, siostra Anna i siostra Cynthia. Opowiedziały o działalności Centrum Misyjnego, o pracy z dziećmi z Afryki, o tym jak trudno im tam się żyje. Siostry zachęcały dzieci i dorosłych do pomocy dziełom misyjnym  oraz do szanowania jedzenia. Tak wielu ludzi głoduje, dlatego szanujmy jedzenie, nie grymaśmy przy jedzeniu, róbmy przemyślane zakupy.  

Podczas modlitwy przed relikwiami Świętego Jana Pawła II, polecaliśmy zarówno nasze indywidualne intencje, z którymi przyszliśmy dziś na Mszę Świętą, jak również misjonarki i misjonarzy pracujących na całym świecie, często w bardzo trudnych warunkach.

Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych; wszyscy bowiem dla Niego żyją (Łk 20,38).

Liturgia słowa pozwala nam dziś zatrzymać się na progu tajemnicy zmartwychwstania. Stoi ona w centrum wiary chrześcijańskiej, a każda niedziela jest w liturgii obchodzona jako „mała Wielkanoc”.

Najważniejszym dowodem, jaki podaje Jezus w swojej argumentacji dotyczącej prawdy o zmartwychwstaniu umarłych, jest słowo Boże, a nie ludzkie doświadczenie czy rozumowanie. Ono pokazuje, że istnieje zmartwychwstanie i jest kontynuacją życia po śmierci.

Jezus wyjaśnia, że w niebie zbawieni będą równi aniołom i będą prawdziwie dziećmi Bożymi. Zatem wieczność nie będzie doskonalszą wersją życia na ziemi. Jaka więc będzie? Nie wiemy. To ciągle jest tajemnicą.