..aby nasze kroki zwrócić na drogę pokoju (Łk 1,79).

Pokój jest dobrem pożądanym i poszukiwanym nie od dziś, ale szczególnie dziś. Pokój z Bogiem, pokój z ludźmi i pokój z samym sobą. Kiedy w Wigilię wyciągamy rękę z opłatkiem, otwieramy też serca na dar pokoju, stając się głosicielami Dobrej Nowiny.

Warto w wigilijny wieczór przenieść się myślą w odwiedziny do Księcia Pokoju, wsłuchując się w śpiew anielski: „Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom, w których ma upodobanie”. Ten mały obywatel ubogiego Betlejem pragnie napełnić nasze serca pokojem i dobrem. I uczynić nas narzędziami pokoju w świecie.

Anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł… (Mt 1,20).

Tak jak Maryja, również Józef, pochodzący z królewskiego rodu Dawida, ma swoje zwiastowanie. Tym razem jednak objawienie woli Bożej dokonuje się we śnie. Tak więc milczący według relacji ewangelicznej Józef zostaje w ten sposób jest przygotowany do przyjęcia daru Ducha Świętego, jakim będzie Syn Boży. Odpowiedź na Boże wezwanie domaga się serca pełnego wiary. Inaczej wielkie dzieła Boże pozostają niezrozumiałe a do świadomości człowieka nie dociera głos Najwyższego. Józef ufa Bogu mimo wielu niewiadomych, jak nieznana przyszłość, legalistyczna sprawiedliwość czy ludzkie uprzedzenia.

Józef znał historię swojego narodu, wierzył w moc i dobroć jedynego Boga. Jest dla nas wzorem przyjęcia Bożego planu i współdziałania z łaską, pomimo braku jakiegokolwiek wsparcia ze strony innych, i realizacji „sekretu mesjańskiego”, o którym rozważał w samotności, w ciszy swojego serca, do którego przemawia sam Bóg. „Święty Józef przypomina nam, że ci wszyscy, którzy są pozornie ukryci lub na ‚drugiej linii’, mają wyjątkowy czynny udział w historii zbawienia. Im wszystkim należy się słowo uznania i wdzięczności” (List apost. Patris corde).

Deklaracje Jezusa, że jest oczekiwanym Mesjaszem nie były potrzebne. To, co działał wskazywało, że oto nadeszły czasy mesjańskie. Dziś, kiedy czytamy na powtórne przyjście Pana... Oczywiście przyjdzie, kiedy przyjdzie. Ale czyż wiele znaków zapowiadających koniec już nam nie towarzyszy?

No i ten ciągły głód duchowej strawy, dla którego ludzie chodzili za Janem... Dziś też bywają głodni, którzy chętnie pójdą zobaczyć współczesnych Janów. Ważne by na pustyniach dzisiejszego świata ciągle tacy Janowie byli. 

Św. Mikołaj znany również jako Mikołaj z Bari to święty katolicki i prawosławny. Najstarsze przekazy na temat jego osoby pochodzą z VI wieku. Urodził się w Patras w Grecji ok. 270 r. Od młodości wyróżniał się nie tylko pobożnością, ale także uczuleniem na niedolę bliźnich. Chętnie dzielił się swoim rodzinnym majątkiem z potrzebującymi. Wybrany na biskupa miasta Miry podbił sobie serca wiernych nie tylko gorliwością pasterską, ale także troskliwością o ich potrzeby materialne. Cuda, które czynił, przysparzały mu większej jeszcze chwały.

Najstarsze ślady kultu św. Mikołaja napotykamy w wieku VI. W XIII wieku pojawił się zwyczaj rozdawania w szkołach pod patronatem św. Mikołaja stypendiów i zapomóg. O popularności św. Mikołaja jeszcze dzisiaj świadczy piękny zwyczaj przebierania ludzi za św. Mikołaja i rozdawanie dzieciom prezentów.
Postać Świętego, mimo braku wiadomości o jego życiu, jest jedną z najbardziej barwnych w hagiografii. Jest patronem Grecji, Rusi, Antwerpii, Berlina, Miry, Moskwy, Nowogrodu; bednarzy, cukierników, dzieci, flisaków, jeńców, kupców, marynarzy, młynarzy, notariuszy, panien, piekarzy, pielgrzymów, piwowarów, podróżnych, rybaków, sędziów, studentów, więźniów, żeglarzy.