Zanim zobaczy człowiek widzi Bóg. Pierwszy. Zawsze pierwszy. Bo miłość wyprzedza. Ileż tych ujrzał w dzisiejszym słowie. Ujrzał ciężkie jarzmo, pręt ciemięzcy, siedzących w ciemnościach.

Tak, Bóg widzi w ciemnościach. Najgłębszych. W ciemnościach bólu, rozpaczy, zniechęcenia, upadków, niewoli. On to wszystko widzi. Gdy nam zdaje się, że siedzimy w ciemnościach, On tam już jest. Zapala lampę, bo zobaczył.

Ujrzał dwóch braci. Jak zarzucali sieci. Zwykła, codzienna praca. Czasem dająca radość, niekiedy koszmar. To także widzi. Choć niekiedy jesteśmy przekonani, że pozostawił nas samym sobie. Nie zostawił.

Nie zostawił także gdy rwą się sieci naszych więzi. Gdy dzielimy się na tych od Pawła i Apollosa. Konserwatystów i radykałów. Prawicę i lewicę. Tradycjonalistów i modernistów. On widzi nasze podziały i… mozolnie naprawia to, co człowiek zepsuł. On – Światło, Zbawienie, Obrońca naszego życia.

Taka prosta i zwyczajna ta postawa Jana, a jednak zachwycająca. Może dlatego, że zbyt rzadko widzimy dziś pokorę, a zbyt często zasłaniające sobą prawdziwą wielkość samochwalstwo? Może. W każdym razie Jan w pokorze i prawdzie wskazuje na Jezusa. To jest ten, „który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie”. Wcześniej? W chronologii ludzkiej nie. Jan był trochę starszy i wcześniej zaczął swoją działalność. Ale że Jezus jest Bogiem...

Najbardziej jednak uderza to nazwanie Jezusa „Barankiem Bożym, który gładzi grzech świata”. Jak krew baranka paschalnego uratowała pierworodnych w Egipcie, tak krew tego Baranka uratuje człowieka... No właśnie, od czego?

To zgładzenie grzechu świata to nie tylko kwestia odpuszczenia człowiekowi jakieś winy. To także zniweczenie skutków tego grzechu. Pokonanie szatana, pokonanie wszelkiego zła, pokonanie śmierci. Bez tego Baranka Bożego skazani bylibyśmy jeśli nie na unicestwienie, to na cierpienie bez końca. A On nas, jeśli tylko w Niego wierzymy, z tego przekleństwa uwolnił...

Człowiekowi często dziś wydaje się, że Chrystus do niczego nie jest mu potrzebny. Dlatego nie widzi potrzeby, by w Niego wierzyć. A jeśli nawet już wierzy, wydaje mu się, że robi Bogu wielką łaskę. Ja wiem, że za to, co od Boga otrzymuję nigdy nie będę się w stanie wywdzięczyć...

Jezus, przychodząc do chrztu u Jana, chce wykonać to, co sprawiedliwe, słuszne, co zgadza się z wolą Boga. To pragnienie, by życie odpowiadało prawdzie, temu, kim jesteśmy – jest w jakiś sposób obecne i w nas samych. Bo nie o pobożne pozory, zewnętrzna pozłotkę, a o prawdę tu chodzi: w całym życiu po-Bożemu, które jako chrześcijanie podejmujemy.

Kimkolwiek jesteśmy – w pierwszym rzędzie jesteśmy dziećmi Boga, żyjemy z Jego łaski. Mogę określać się w rozmaity sposób: związany z pozycją społeczną, relacjami z ludźmi, zawodem, okolicznościami życia. Ale u podstawy jest właśnie to: istnieję, bo Bóg zechciał, wybrał, los zabezpieczył.

Lud, który siedział w ciemności, ujrzał światło wielkie, mieszkańcom cienistej krainy śmierci światło wzeszło Mt 4

Nie zawsze wierzymy w to, że Jezus może zmienić coś w naszym życiu. Nie zauważamy, że wnosi nowe spojrzenie, że przy Nim widzi się lepiej. I mimo cierpienia, niepowodzeń, trudów życie może nabrać piękniejszych barw. Kiedy Jezus swoją obecnością rozświetla nasz świat, przestaje być on mroczny i szary. W świetle widzi się lepiej, także to, co zakryte przed innymi, wstydliwe, niewygodne. Dostrzeżenie tego powinno prowadzić do przemiany, choć nie jest to łatwe. Czasem wolimy użalać się nad sobą i tkwić w ciemności, by nie dotykać brudnych i bolesnych spraw, by niczego nie zmieniać.

To Jezus jest Światłem, które rozświetla nasze słabości i grzechy. Pomaga w ten sposób zejść z drogi egoizmu i pychy i skierować się ku nowemu, piękniejszemu życiu. To od nas zależy, czy zechcemy stanąć w tym Świetle, by uznać prawdę, którą ukazuje, by chcieć się nawrócić.