Od środy 12 kwietnia do niedzieli 16 kwietnia trwały w naszej parafii Misje Święte. Przez pięć dni mogliśmy wraz z ojcem Robertem Niklem - franciszkaninem z Osiecznej rozważać temat przewodni czyli hasło "Bóg bogaty w Miłosierdzie". Każdy dzień, to inne spojrzenie na Miłosierdzie Boże, a przede wszystkim na narzędzia jakie Bóg zostawił nam przez Jezusa Chrystusa Zbawiciela- sakramenty święte. To właśnie one, a szczególnie umiłowanie Eucharystii, mogą sprawić, że Bóg w swojej miłości zlituje się nad nami grzesznikami.

Przeżyliśmy dzień z nauką dla dzieci i młodzieży szkolnej, dzień pokutny, dzień chorych, dzień małżeństw oraz szczególny dzień 13 kwietnia , w którym uroczyście wprowadziliśmy relikwie Świętej Faustyny do naszej świątyni. Były to bardzo obfite w treści i przeżycia duchowe dni, które mają przyczynić się do umocnienia i pogłębienia naszej wiary.

Na zakończenie Misji zostały poświęcone nasze domowe Krzyże i oddaliśmy hołd Krzyżowi Misyjnemu. W imieniu księdza proboszcza dziękuję wszystkim za liczny udział w naukach misyjnych, a ojcu Robertowi za piękne i treściwe nauki misyjne. My, parafianie dziękujemy księdzu proboszczowi, za Świętego Jana Pawła II i Świętą Siostrę Faustynę, którzy poprzez Jego starania pojawili się w naszej parafii i pozostaną z nami na zawsze. Bóg zapłać.

Kustoszem grobu i relikwii św. Siostry Faustyny Kowalskiej w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach jest Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Relikwie przekazuje wyłącznie do kultu publicznego w ośrodkach duszpasterskich, aby owocniej było w nich głoszone orędzie Miłosierdzia, które Pan Jezus przekazał przez św. Siostrę Faustynę. W orędziu Miłosierdzia Pan Jezus wzywa do poznawania tajemnicy miłosierdzia Bożego i głoszenia jej światu poprzez świadectwo życia w duchu ufności wobec Boga (pełnienia Jego woli) i miłosierdzia względem bliźnich, przez czyn słowo i modlitwę, zwłaszcza przez systematyczne praktykowanie nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego w formach przekazanych przez św. Siostrę Faustynę.

Relikwie I stopnia – ex ossibus – z kości św. Siostry Faustyny, Zgromadzenie przekazuje do parafii, kościołów albo kaplic erygowanych pod wezwaniem Miłosierdzia Bożego, Jezusa Miłosiernego i św. Siostry Faustyny, w których w sposób szczególny głoszona jest prawda o miłości miłosiernej Boga do człowieka. Wyjątek stanowią te parafie, które mimo innego wezwania – dynamicznie rozwijają nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego i szerzą kult św. Siostry Faustyny.

Relikwie św. Siostry Faustyny – Sanktuarium Bożego Miłosierdzia Kraków-Łagiewniki (faustyna.pl)

Powyższy tekst pochodzi ze strony faustyna.pl gdzie można przeczytać szczegółowe informacje na temat kultu Świętej Siostry Faustyny. Biorąc pod uwagę powyższy tekst, powinniśmy zdawać sobie sprawę jak wielkiego zaszczytu dostąpiła nasza parafia. W dniu 13 kwietnia 2023 roku uroczyście wprowadzone zostały do naszej parafii relikwie I stopnia. Mamy od tego dnia wielką orędowniczkę Bożego Miłosierdzia bardzo blisko. Wraz ze Świętym Janem Pawłem II wypraszają nam potrzebne łaski, wstawiają się za nami i przypominają o Miłosierdziu Bożym. Wznośmy modlitwy za ich pośrednictwem i pamiętajmy o obietnicach, jakie Pan Jezus Miłosierny przekazał przez usta siostry Faustyny:

W pewnej chwili, gdy przechodziłam korytarzem do kuchni, usłyszałam w duszy te słowa: odmawiaj nieustannie tę koronkę, której cię nauczyłem. Ktokolwiek będzie ją odmawiał, dostąpi wielkiego miłosierdzia w godzinę śmierci. Kapłani będą podawać grzesznikom, jako ostatnią deskę ratunku; chociażby był grzesznik najzatwardzialszy, jeżeli raz tylko zmówi tę koronkę, dostąpi łask z nieskończonego miłosierdzia Mojego. Pragnę, aby poznał świat cały miłosierdzie Moje; niepojętych łask pragnę udzielać duszom, które ufają Mojemu miłosierdziu."

[Dz., 687]

Zmartwychwstanie Chrystusa stanowi fundament naszej wiary. Pewnie oparta na nim sprawia, iż chrześcijanin zaczyna żyć jej pełnią, wskazując, iż to właśnie ona nadaje sens ludzkiej egzystencji. Chrystusowe zmartwychwstanie jest realizacją zbawczej obietnicy skierowanej do każdego z nas, lecz to od nas zależy, jak odpowiemy na ten niewysłowiony dar Bożej dobroci względem nas.

Udająca się do grobu Maria Magdalena zauważa odsunięty od niego kamień, w grobie natomiast nie ma Jezusowego ciała. Spieszy zatem, by podzielić się tą wiadomością z Chrystusowymi uczniami: Piotrem i Janem. Wyruszają oni, aby na własne oczy zobaczyć, że grób Pana rzeczywiście jest pusty. Dopiero wchodząc do jego wnętrza, dostrzegając płótna, w które owinięte było ciało Zbawiciela, zaczynają rozumieć, co zapowiadał im ich Nauczyciel.

Fakt pustego grobu sprawia, iż Piotr, kiedy przekracza próg domu setnika Korneliusza, zauważa, iż wiara w Zmartwychwstałego Pana daje przystęp do Ojca. Dzięki wierze w Niego człowiek każdego stanu może otrzymać dar życia wiecznego.

Jakże często w dzisiejszym świecie człowiek nie tylko wyraża swój sprzeciw wobec Bożego daru zbawienia i życia wiecznego, lecz nawet sprawia, iż Chrystus na nowo jest krzyżowany rękoma bezbożnych. Chrześcijanin nie może pozostawać obojętny wobec takiego stanu rzeczy, lecz musi być świadkiem Pana.

 Spotkanie ze Zmartwychwstałym Chrystusem przynoszącym dar prawdziwego pokoju musi w nas sprawiać na co dzień, byśmy mieli siłę i odwagę, by naszą wiarę mężnie wyznawać, bronić jej i żyć według jej wymagań.

Nie chciałbym na miejscu uczniów Jezusa w chwili, gdy Ten został umęczony, zabity i pogrzebany. To musiało być straszne. Nie chciałbym być w ich skórze w dzień po jego śmierci, gdy wszyscy świętowali, a oni byli przepełnieni nie tylko bólem, ale pewnie też jakimiś obawami o swój los i niepewnością, co dalej robić. No bo przecież Mistrz i Pan mówił coś o zmartwychwstaniu. Ale jak? Czy dobrze Go zrozumieli? Czy ich nadzieje właśnie nie okazały się ułudą?

Nie chciałbym też być na miejscu uczniów Jezusa, gdy odkrywali pusty grób. Tak, nie było Go w grobie, ale co się właściwie stało? Maria Magdalena płacze, Piotr i Jan biegną. Rozdarci zapewne między nadzieją a obawą, że to nadzieja płonna. Że ten promyk zgaśnie, a ból będzie jeszcze większy, bo już kompletnie bez nadziei. I dopiero gdy zobaczyli chustę, którą owinięta była twarz Chrystusa – pisze Jan – uwierzyli. Napięcie musiało sięgnąć zenitu. Nic poza tym nie było przecież wiadomo. Nie chciałbym więc być na ich miejscu.

Ale cieszę się, że pusty grób Jezusa odkryli. Cieszę się z Jego późniejszych z nimi spotkań. Że z Nim – jak mówi św. Piotr – jedli i pili po Jego zmartwychwstaniu. Dzięki nim i ja uwierzyłem. Dzięki nim i ja mam nadzieję. I wiem, że miłość ma sens. Dzięki temu faktycznie, jak zachęca św. Paweł, mogę szukać tego co w górze, gdzie przebywa zasiadający po prawicy Boga Chrystus. Dzięki temu doczesność, zwłaszcza gdy chyli się już ku końcowi, nie przytłacza, a zamienia się w nadzieję na szczęśliwą wieczność.