Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba.
Jeśli ktoś spożywa ten chleb, będzie żył na wieki (J 6, 51ab).
Wszyscy jesteśmy na ziemi pielgrzymami, którzy zmierzają do domu Ojca. W naszej pielgrzymce wiary niezbędny jest pokarm, który podtrzymuje nas w drodze i pozwala ufnie iść do przodu. Zatem Ciało i Krew Chrystusa są pokarmem na naszej drodze do Boga, który posłał swojego Syna na świat, aby wysłużył nam niebo.

Komunia, którą przyjmujemy, daje nam życie wieczne oraz łączy nas z innymi w jeden Kościół. Ma też stawać się naszym życiem oraz kierować, formować i przemieniać naszą codzienność aż do pełnej komunii z Trójjedynym Bogiem w wieczności.

Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa przypomina, iż największe nasze szczęście na tym świecie daje nam przyjmowanie Jezusa w Komunii Świętej. Tym samym obdarza nam błogosławieństwem i pokojem, dzięki którym topnieją wszelkie podziały, nienawiść i egoizm.

Zazwyczaj zwracamy uwagę na towarzyszące Zesłaniu Ducha Świętego znaki zewnętrzne. Co więcej – wielu z nas pragnie daru języków, proroctwa i tych wszystkich, służących wspólnemu dobru darów, opisanych nie tylko w Dziejach Apostolskich. Także u Świętego Pawła. Tymczasem jedno słowo wskazuje na to, co jest punktem wyjścia dla działania Uświęciciela.

Razem. W dniu zmartwychwstania, w dniu pięćdziesiątnicy. Jeszcze nie napełnieni, a już zjednoczeni, stanowiący jedno Ciało. Jakby pierwszy owoc modlitwy podczas Ostatniej Wieczerzy. „Aby byli jedno”.

Więc byli, choć z pewnością nie była to jedność łatwa. Wiedzą o tym ci, którzy podczas pandemii musieli spędzić z innymi kilka dni w izolacji, w zamknięciu. Bo to bycie razem ma w sobie coś z krzyża i coś ze zmartwychwstania. Ból grzechu i radość z wyzwolenia. Przyjęcie jednego i drugiego pozwala być razem i czekać aż On dokończy dzieła.

W niedzielę 21 maja br. dzieci należące do naszej parafii przyjęły I Komunię Święta. Uroczystość przebiegała w bardzo podniosłej atmosferze, wszyscy byli skupieni i  jednocześnie wzruszeni. Zarówno rodzice, jak i dzieci na swój sposób przeżywali, to jedyne w swoim rodzaju wydarzenie. Towarzyszyli im bliscy, znajomi, wychowawcy i nauczyciele katecheci. Życzymy im, aby do końca życia pamiętali, że zaprosili Pana Jezusa do swojego serca i przyrzekali mu wierność w wierze.