Pan powiedział: «Idzie mocniejszy ode mnie;
On będzie was chrzcił Duchem Świętym i ogniem» (por. Łk 3,6)
Chrzest Jezusa w Jordanie to moment zwrotny w Jego życiu, który inauguruje Jego mesjańską misję. Od tej chwili staje się On osobą publiczną. Przez fakt rytualnego obmycia, które jest zewnętrznym znakiem nawrócenia, Pan solidaryzuje się z całym rodzajem ludzkim i włącza się w grono grzeszników, choć sama jest bez grzechu. A zarazem przyjmuje na siebie grzechy ludzi, których pragnie włączyć w swoje dzieło zbawcze.

Chrzest jest znakiem przynależności, który określa tożsamość ucznia Jezusa, włączając go do rodziny dzieci Bożych, czyli Kościoła. Wspólnoty, którą łączy jeden Pan, jedna wiara i jeden chrzest. W Bożym planie zbawienia mamy więc różne epoki: chrzest wodą (Epoka Obietnicy), chrzest Duchem (Epoka Wypełnienia) i chrzest ogniem (Ostateczne Dopełnienie). Warto więc zatrzymać się dziś nad swoim chrztem i miejscem w misji Kościoła, jaką posiadamy. I podziękować Bogu za ten znak szczególnej przynależności do Niego.

Pozwól, by łaska twego chrztu owocowała na drodze świętości. Pozwól, aby wszystko było otwarte na Boga i dlatego wybierz Jego, wybieraj Boga wciąż na nowo. Nie zniechęcaj się, ponieważ masz moc Ducha Świętego do tego, by świętość była możliwa. Ona w głębi jest owocem Ducha Świętego w twoim życiu (por. Ga 5, 22-23).

Być może mędrcy (magowie?), jak zapowiadał Izajasz, przybyli z Madianu, Efy bądź Saby. Być może, jak sugeruje jedna z dyscyplin teologicznych, Pan Bóg, by ogłosić światu cud przekraczający prawa natury, wykorzystał naturalne zjawisko. Tego nie wiemy. W dodatku do niczego nie jest nam potrzebne. Mamy natomiast pewność, że potrafi posłużyć się różnymi sposobami, by nawet będącym daleko, uznanym za obcych, objawić swoją miłość.

W spotkaniu mędrców ze Zbawicielem zachwyca nie tyle towarzysząca mu aura, co bezinteresowność Boga i człowieka. Przecież mędrcy nie przyszli do Betlejem dla jakichkolwiek korzyści. Przybyli „oddać Mu pokłon”. Tylko tyle.

Powstań! Świeć! Chwała Pańska rozbłysła nad tobą! Jej miarą nie jest gorejące nad Betlejem niebo. Jej miarą jest bezinteresowna miłość. Także dziś.

Przyjdź bezinteresownie. Wtedy zobaczysz…

Można kochać bezwarunkową miłością Pana, ponieważ Zmartwychwstały dzieli swe potężne życie z naszym delikatnym życiem: „Jego miłość nie ma granic i raz dana nigdy nie została wycofana. Była bezwarunkowa i pozostała wierna. Taka miłość nie jest łatwa, ponieważ często jesteśmy bardzo słabi. Jednak, abyśmy starali się kochać tak, jak Chrystus nas umiłował, On sam dzieli się z nami swoim własnym zmartwychwstałym życiem.

W Jakubie rozbij namiot… To znaczy w Kościele. Bo Słowo Ciałem się stało. A dzięki temu, że Bóg stał się człowiekiem, ten stał się dzieckiem Bożym. Zewnętrznie nic się nie zmienia. Te same problemy, choroby, trudności, zmaganie się ze światem. Być może nawet ta sama bieda. Ale wewnętrznie…Ileż mądrości trzeba, jak bardzo mieć otwarte oczy, by dostrzec to, za co święty Paweł uwielbiał Boga. Wybrał nas, napełnił wszelkim błogosławieństwem duchowym, przeznaczył dla siebie jako przybranych synów. Tu i teraz. Dary Boże nie są przyszłością. Są naszą teraźniejszością. Dziś. Daj nam, Panie, wiarę otwierającą oczy na Twe dary. Daj nam pokorę rodzącą w sercach pieśń wdzięczności. Daj odwagę życia tym, co nam dałeś. Jeśli bowiem nie uznamy naszej konkretnej i ograniczonej rzeczywistości, to nie możemy również dostrzec realnych i możliwych kroków, jakich żąda od nas Pan w każdej chwili, pociągnąwszy nas i uzdolniwszy poprzez Swój dar. Łaska działa w konkretnym czasie i zazwyczaj ogarnia nas i przemienia stopniowo.

W dzisiejszą niedzielę nasze myśli biegną do Nazaretu, gdzie Jezus, Maryja i Józef dzielili los wielu współczesnych sobie rodzin. Tym, co stanowi dla nas przykład, jest miłość, która była w tej rodzinie na pierwszym miejscu. Kiedy patrzymy na Świętą Rodzinę, to przed oczyma stają nam rodziny, w których żyjemy. Przy okazji Świąt Bożego Narodzenia uświadamiamy sobie jeszcze bardziej ich ważną rolę w naszym życiu.

Małżeństwo, które jest sakramentalnym „przymierzem, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia” (KKK 1601), stanowi fundament rodziny. Życie małżeńskie trzeba programować z Bogiem, a nie na własną rękę. Trzeba zapraszać Go do rodzinnego stołu, rodzinnych rozmów, decyzji, rodzinnej troski o każdego w domu. Z Nim trzeba pochylać się nad chorym, planować swój czas, niedzielę czy wypoczynek. Z Nim oglądać film, korzystać z Internetu, z Nim przyjmować gości. Z Nim przeżywać poczęcie i narodziny kolejnych dzieci i z Nim zamykać oczy tym, którzy udają się do domu Ojca. Jeżeli o tym się zapomina, jeśli nie dopuszcza się Boga do codziennego życia w rodzinie, to rodzina zawsze stanie się „duchową pustynią”.