Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie… (Łk 21,36).

Oczekiwania, mniej lub bardziej ekscytujące, to nasza codzienność. Stwarzają okazję do ćwiczenia się w cierpliwości, pozwalają budować relacje z innymi i z samym sobą. Szczególnym oczekiwaniem jest Adwent, bo oto w oddali, jeszcze niewyraźnie, widać Słowo. Oczekujemy w gwarze miasta, mediów, w potoku docierających informacji, które wtłaczają się do naszych głów, pobudzają emocje, powodują zniechęcenie… Gdzieś umyka nam to adwentowe oczekiwanie, zagłuszane przez kolorowe promocje, reklamy jedynych i niepowtarzalnych produktów, nisko oprocentowanych kredytów, bez których nie da się być szczęśliwym…Czy aby na pewno?

Słowo Boże stwarza przestrzeń do odkrycia daru, jakim jest czas. To w czasie dokonuje się nasze oczekiwanie, które domaga się osobistego zaangażowania, trudu, namysłu nad tym, co je opóźnia, komplikuje, a może pozbawia wartości. Kolejny w życiu Adwent stanowi zachętę do pełnego milczenia zatrzymania się i refleksji: skąd wyszedłem, po co żyję i dokąd zmierzam?

Tegoroczny czas Adwentu to chwila, która ma mi pomóc w przebudzeniu z letargu obojętności, dodać sił do podejmowania bardziej odpowiedzialnych wyborów i przekraczania granic pozornie tylko niemożliwych do pokonania. To znak nadziei. Adwentowe zanurzenie w modlitwę, która jest „wołaniem wielkim o miłosierdzie”, już dziś daje szansę duchowej odnowy, by oczekiwać z radością na spotkanie z Panem. I odkryć, że „jesteśmy posłami w pokoju Chrystusa”, by zawsze dostrzec w drugim człowieka i działać tak, by mu nie szkodzić.

W dniu dzisiejszym mieliśmy szczególną okazję przebudzić się z letargu obojętności, posłuchać jak żyją ludzie w krajach, gdzie Kościół jest prześladowany. Wszystko to za sprawą księdza z Ugandy , który przybyła do naszej parafii przez  dzieło Pomoc Kościołowi w Potrzebie.

Można o akcji pomocy chrześcijanom prześladowanym i żyjącym w bardzo trudnych warunkach przeczytać na stronie Pomoc Kościołowi w Potrzebie PKWP.

 Dzieci były bardzo zaciekawione, jak ksiądz Jon opowiadał w języku angielskim o swoim kraju i realiach życia w nim. Miały również okazję zaśpiewać piosenkę w czterech językach: suahili, dialekcie lokalnym Ugandy, po angielsku i po polsku.

 Przyjaciele parafii pw. św. Mikołaja w Goniembicach | Facebook

We Chrzcie zostaliśmy zanurzeni w śmierci Jezusa, by mieć udział w Jego zmartwychwstaniu – to jest wejście po dokonanym wyborze w królowanie Pana i Króla. Nie jako pachołkowie, ale jako słudzy pod Jego Sztandarem. Mamy stawać obok (nie z boku) Krzyża jak to uczyniła Matka Jezusa, Maria Magdalena i Jan Apostoł. Tam jest nasze miejsce. Naprzeciw (nie przeciw) Krzyża i przy Krzyżu.

To jest królowanie – nie dotyczy jakiegoś idealnego królestwa, a realnego, rzeczywistego, prawdziwego. Tu na ziemi się zaczynającego, a w niebie mającego swój koniec. Królem jest Pan Jezus. Za Nim chcemy iść. Jego naśladować.

Nie mamy się tylko przyglądać  Królowi i królowaniu Chrystusa. Odkrywając to dociera do każdego z nas fakt, że otrzymujemy także misję od Pana: będziesz mi świadkiem! Jeśli poświęcimy się tej misji to nasze życie się odmieni.

Powstań i świadcz o miłości i szacunku, które można wprowadzać w relacje międzyludzkie, w życie rodzinne, w dialog pomiędzy rodzicami i dziećmi, młodymi i starszymi.

Powstań i broń sprawiedliwości społecznej, prawdy i prawości, praw człowieka, prześladowanych, ubogich i kruchych, tych, którzy nie mają głosu w społeczeństwie, migrantów.

Powstań i świadcz o nowym spojrzeniu, które pozwala ci patrzeć na stworzenie oczami pełnymi zachwytu, pozwala ci rozpoznawać w planecie Ziemi nasz wspólny dom i daje ci odwagę bronienia ekologii integralnej.

Powstań i świadcz o tym, że przegrane życie może być odbudowane, że osoby, które już obumarły w duchu, mogą powrócić do życia, że osoby zniewolone mogą na powrót stać się wolnymi, że serca pogrążone w smutku mogą odzyskać radość.

Wstań i świadcz z radością, że Chrystus żyje! Nieś jego przesłanie miłości i zbawienia wśród twoich rówieśników, w szkole, na uczelni, w pracy, w świecie cyfrowym, wszędzie.

Czy Chrystus umarł „za wszystkich” czy „za wielu”? To chyba jak z rzeką: każdy może podejść i zaczerpnąć; każdy może się wykąpać. Ale nie każdy chce. Choć Jezus przelał krew za wszystkich, nie wszyscy z tego daru chcieli i chcą skorzystać. Czy w przyszłości będą chcieli? Tylko Bóg wie. Dlatego dla nas dziś, tu i teraz, tak ważne jest przypomnienie z Księgi Daniela:

„Wielu zaś, co śpi w prochu ziemi, zbudzi się: jedni do wiecznego życia, drudzy ku hańbie, ku wiecznej odrazie”.

Możliwość wiecznego potępienia, śmierci wiecznej, to możliwość całkiem realna. I choć nie wolno nam stawiać granic Bożemu miłosierdziu nie wolno nam też zuchwale ufać, że nasz styl życia tu na ziemi nie ma znaczenia dla naszego życia w wieczności.

To przecież nie jest nic nadzwyczajnego: trud, który ludzie podejmują, by postąpić jak trzeba. Jakieś cierpienie, ucisk. Wdowa zbierająca drwa przed przygotowaniem ostatniego posiłku, uboga kobieta stojąca przy świątynnej skarbonie – te obrazy można uznać za symbole naszej zwykłej ludzkiej kondycji. Niewystarczalności, bezsilności, różnorakiej ludzkiej biedy.

Czy jednak umiemy jak te kobiety pokusić się o działanie, które pozornie nic nie zmienia, nie rozwiązuje sytuacji? Czy umiemy dać drugiemu, zamiast zatroszczyć się o siebie, czy umiemy dać w pierwszej kolejności Bogu?