A my jesteśmy świadkami wszystkiego, co zdziałał w ziemi żydowskiej i w Jeruzalem. Dz 10

Nasz Bóg jest Bogiem żywym, nadal zadziwia świat swoją mocą. Tylko, czy świat to widzi? Czy zauważa i uświadamia to sobie? A może zbytnio przyzwyczailiśmy się do rytmu przeżywania świąt. Stały się tylko kolejnym pustym rytuałem. Uczestniczymy w nich, może i aktywnie się w nie włączając, ale czy zdajemy sobie sprawę z tego, co tak naprawdę się wydarzyło i jakie przyniosło konsekwencje dla naszego życia?

Chcę wobec współczesnego świata umieć powiedzieć, że znam sprawę Jezusa z Nazaretu. Pokazać, że przyszedł czynić dobrze i uzdrawiać. Chcę być świadkiem tego wszystkiego, co zdziałał i nadal czyni. Do tego jednak potrzeba wiary, że Jezus zmartwychwstaniem pokazał swą boską moc. Nadał mojemu życiu sens. Pokonał zło, które tak często mnie paraliżuje. Swoim zwycięstwem dał mi nadzieję, że jest to możliwe. Trzeba mi wzrastać w miłości, aby swoim życiem pokazać innym, że On żyje i nadal działa.

Dziś czwarta pieśń Sługi Bożego. Na parę wieków przed Chrystusem prorok szczegółowo opisuje Jego mękę. I przede wszystkim wskazuje na jej sens: odkupienie grzesznego człowieka...

Szczególnie uderza mnie dziś jej zakończenie. To pełne nadziei stwierdzenie, że było warto:

Dlatego w nagrodę przydzielę Mu tłumy, i posiądzie możnych jako zdobycz za to, że siebie na śmierć ofiarował i policzony został pomiędzy przestępców. A On poniósł grzechy wielu i oręduje za przestępcami.

Takiego mamy Boga. Boga, który zgodził się zostać odrzucony, zdradzony, zamęczony. Ale Boga, który nie pozwala, by w ostatecznym rozrachunku zło zatriumfowało.

Czy ja na coś podobnego bym się zgodził? Nawet wiedząc, że zło nie będzie miało ostatniego słowa? Wiem oczywiście, że te cierpienia których doświadczam nie przynoszą światu nawet promila czegoś tak wielkiego, jak zbawienie. I wiem też, że chrześcijanin wcale nie jest zobowiązany, by prosić się o kłopoty. Ale wezwany, każdy, jest do wierności Bogu. Jeśli owe kłopoty spotykają mnie za tę wierność...

Chcę być Ci Jezu wierny. Zawsze. Bez względu na to, co powiedzą ludzie...

Chrystus na Ostatniej Wieczerzy uczynił coś, co przerasta wszelkie granice rozumu i rozsądku. To, co się tam dokonało jest jednym z największych darów Chrystusa Zmartwychwstałego. Pokarm Najświętszy jest rzeczywistym Ciałem i Krwią mojego Zbawcy. To nie jest martwa materia, opłatek, lecz Bóg utajony w tych prostych znakach. Chrystus zapewniał, iż pokarm, który nam da, to będzie Jego Ciało, a ten, kto będzie je spożywał będzie żył na wieki. A ja, tzw. „wierzący chrześcijanin”, tak często z zimnym sercem przyjmuję Ciebie Chryste, bez pragnienia zjednoczenia się z Tobą w tej przedziwnej komunii. Przyjmując Cię, staję się chodzącym tabernakulum, w którym Ty pragniesz być adorowany. Lecz zamiast tego, traktuję Cię przedmiotowo zaraz zapominając, Kogo przyjąłem do serca. Dlatego, Chryste, proszę Cię o dar wiary. Abym wierzył i drżał z przejęcia przed tym, w jak wielkich tajemnicach uczestniczę podczas każdej Eucharystii i jak wielce kochającego Boga przyjmuję w odrobinie białej Hostii.