Mam daną mi przez Boga misję do spełnienia – mówi prorok Izajasz w imieniu Sługi Bożego w trzeciej jego pieśni, którą słyszymy w pierwszym czytaniu. To On pobudza moje ucho, moje serce, bym wiernie ją wypełnił. I z tego powodu jestem prześladowany. Ale nie wycofują się, nawet kiedy mnie biją, nawet kiedy mnie lżą. Zachowuję zimną krew, powściągam emocje. Wiem, że Bóg kiedyś pokaże, że miałem rację...

I święty Paweł w Liście do Filipian. Pisząc o Jezusie przedstawia Go tak samo. To ten, który mógł na równi z Ojcem odbierać chwałę, ale który uniżył się tak bardzo, że stał się człowiekiem. I nawet dał się zabić. Ale prawda i prawo były po Jego stronie. Bóg to pokazał, gdy Go wywyższył stawiając ponad całym światem. I sprawiając, że cały świat oddaje Mu hołd...

A jak to w szczegółach wyglądało słyszymy w długiej Ewangelii tej niedzieli. W opowieści o męce Pańskiej...

Jeśli pełnię wolę Bożą nie ma znaczenia czy mi klaszczą, czy mnie biją. Czy słyszę pochwały, czy raczej jestem przedmiotem (!) pogardy. Pełnić wolę Bożą to najlepsze, co można robić. Znam tę Jego wolę, bo przecież znam naukę Jezusa i Jego przykazania. A Bóg tej ofiarnej wierności nie zapomni...

7 kwietnia  20222 r. z rąk księdza biskupa Szymona Stułkowskiego ponad trzydzieści młodych dziewczyn i chłopaków z naszej parafii przyjęło sakrament bierzmowania. Uroczysta Msza Święta odbyła się o godzinie 18.00 i przebiegała w bardzo podniosłej atmosferze. Schola Miriam, wraz z Panem organistą, zadbała o oprawę muzyczną, a młodzież brała aktywny udział w Liturgii Słowa. Na zakończenie przedstawiciele młodzieży odczytali przepiękne podziękowania. Skierowali je do księdza biskupa, księdza proboszcza, Pani katechetki rodziców oraz scholi i ministrantów. 

Wszystkim bierzmowanym życzymy wytrwania w wierze, odwagi i siły do trwania w nauczaniu Chrystusa i przekazania wiary kolejnym pokoleniom. Współpracujcie z Duchem Świętym, rozwijajcie swoje talenty i spełniajcie się na wszystkich drogach, na których Pan Bóg Was postawi.

Siostra wstąpiła do wspólnoty Sióstr Uczennic Krzyża w 1986 roku. Niespełna dwa lata później, kiedy jeszcze była w nowicjacie, zdiagnozowano u niej złośliwego raka tarczycy z przerzutami.
Siostra Nulla przeszła rozległą operację związaną z wykrytym u niej rakiem tarczycy. Podczas zabiegu w Szczecinie, gdzie siostra wówczas pracowała, lekarze usunęli zmiany nowotworowe oraz dotknięte przerzutami węzły chłonne. Niestety choroba wciąż się rozwijała, dlatego w 1989 r. leczeniem siostry zajęło Centrum Onkologii w Gliwicach. Terapia nie przyniosła jednak efektów, a w gardle wytworzył się pięciocentymetrowy guz, który poważnie utrudniał oddychanie. Problemem było przyjmowanie leków a nawet sen. Lekarz informując mnie o diagnozie powiedział, że mam maksymalnie trzy miesiące życia. Operacja jest możliwa, ale wiąże się z dużym ryzykiem nieodwracalnych powikłań – wspominała s. Nulla.

Ostatecznie nie podpisała zgody na operację, gdyż sytuacja zagrażała jej życiu.  W tym czasie założycielka nowego zgromadzenia s. Helena Christiana Mickiewicz zmobilizowała współsiostry i inne osoby do intensywnej modlitwy o uzdrowienie za wstawiennictwem Sługi Bożego Stefana kard. Wyszyńskiego. Modlitwa prowadzona była dziewięć razy w ciągu jednego dnia i trwała nieprzerwanie przez kilka tygodni.

W bardzo dotkliwie przeżytej przez s. Nullę (intensywny krwotok) nocy z 14 na 15 marca 1989, spowodowanej intensywnym krwotokiem, nastąpił przełom, guz zaczął się cofać. Operacja się nie odbyła. Już 21 marca siostra Nulla opuściła szpital. Odbyła przewidziany prawem nowicjat, złożyła śluby i pracuje w zgromadzeniu do dziś.

Lekarze wielokrotnie mówili, że przyjęli mnie na oddział tylko dlatego, że była młoda – żebym się psychicznie nie załamała, bo to, czym mnie leczyli, nie mogło mi pomóc. Jestem świadkiem tego, że cuda się zdarzają a wierzącym nie trzeba zbyt wiele tłumaczyć – dodała.

Siostra Nulla, która odwiedziła dziś naszą parafię szczegółowa opowiedziała o swoich przeżyciach związanych z chorobą oraz cudownym uzdrowieniem. Wszyscy przybyli na Msze Święte byli bardzo wzruszeni i chętnie, podczas nabywania książek o tym wydarzeniu, rozmawiali z siostrą, dziękując za słowa, które wypowiedziała i prosząc o modlitwę we własnych intencjach.  Pan Bóg działa, wysłuchuje i uzdrawia, a wstawiennictwo Świętych i błogosławionych, przez ręce których zanosimy nasze prośby, mogą tylko pomóc. Święty Janie Pawle II, błogosławiony kardynale Stefanie Wyszyński - módlcie się za nami.

Wróć synu, wróć z daleka,
Wróć synu, wróć, Ojciec czeka.
I wychodzi na drogę,
I wygląda stęskniony,
Czy nie wracasz do domu,
Tyle razy odchodzisz
I powracasz skruszony,
A On zawsze dla ciebie,
Ma otwarte ramiona.

Przypowieść o Miłosiernym Ojcu, którą dziś usłyszeliśmy w Ewangelii (por. Łk 15, 11-32), pokazuje nam bardzo wyraźnie drogę odejścia obu synów od ojca. Obaj popełnili grzech, jedna jest tylko między nimi różnica, że jeden uczynił to uciekając z domu ojca w dalekie kraje, a drugi pozostając w tym domu, ale będąc tam praktycznie niewolnikiem.

Ten syn, który odszedł od ojca, pokazuje nam wyraźnie drogę degradacji duchowej, jakiej doświadczamy popełniając grzechy, która z natury ma 4. stopnie. W jego historii na początku widać, że na jakiś czas po odejściu z domu starcza mu jeszcze duchowej siły, ale odcięty od źródła, jakim był ojciec, roztrwonił swój majątek – zmarnował dar, jaki otrzymał od ojca. Co robi marnotrawny syn? Wchodzi w siebie, podejmuje refleksję nad swoim życiem, nad losem jako go spotkał. Postanawia wrócić do tego, co ma wartość i tę wartość zobaczył dopiero z perspektywy dna, na jakie spadł. Jednak początkowo, walcząc bezwzględnie o swoją osobistą wolność, chce stawiać warunki, na jakich powrót się odbędzie. Zostaje jednak „rozbrojony” wielką miłością ojca, który wybiega mu na spotkanie, bo od dawna go wypatrywał. 

Pogubienie syna może zdarzyć się każdemu z nas. Każdy z nas może przeżywać bunt w swoim sercu przecie zasadom, jakie Bóg wyznaczył swoimi przykazaniami. By na tej drodze się nie pogubić potrzeba jednego: zaufania do Boga i wytrwałego pójścia drogą 10. pomników, jakie przygotował nie po to, aby nas zgubić, ale by nas zbawić i uporządkować nasze życie.

I choć czasem gubimy się na drogach życia, jak jeden lub drugi syn, to jednak mamy wciąż szansę powrotu do domu ojca. Mimo duchowej degradacji, jakiej dokonał w nas grzech, mamy dany od Ojca dar ponownego przywrócenia godności bycia dziećmi Bożymi. O tym, jaka to droga, wspomina Miłosierny Jezus w rozmowie ze św. s. Faustyną:

Powiedz duszom, gdzie mają szukać pociech, to jest w trybunale miłosierdzia, tam są największe cuda, które się nieustannie powtarzają. Aby zyskać ten cud wystarczy przystąpić do stóp zastępcy Mego z wiarą i powiedzieć Mu całą nędzę swoją, a cud Miłosierdzia Bożego okaże się w całej pełni.