Wróć synu, wróć z daleka,
Wróć synu, wróć, Ojciec czeka.
I wychodzi na drogę,
I wygląda stęskniony,
Czy nie wracasz do domu,
Tyle razy odchodzisz
I powracasz skruszony,
A On zawsze dla ciebie,
Ma otwarte ramiona.

Przypowieść o Miłosiernym Ojcu, którą dziś usłyszeliśmy w Ewangelii (por. Łk 15, 11-32), pokazuje nam bardzo wyraźnie drogę odejścia obu synów od ojca. Obaj popełnili grzech, jedna jest tylko między nimi różnica, że jeden uczynił to uciekając z domu ojca w dalekie kraje, a drugi pozostając w tym domu, ale będąc tam praktycznie niewolnikiem.

Ten syn, który odszedł od ojca, pokazuje nam wyraźnie drogę degradacji duchowej, jakiej doświadczamy popełniając grzechy, która z natury ma 4. stopnie. W jego historii na początku widać, że na jakiś czas po odejściu z domu starcza mu jeszcze duchowej siły, ale odcięty od źródła, jakim był ojciec, roztrwonił swój majątek – zmarnował dar, jaki otrzymał od ojca. Co robi marnotrawny syn? Wchodzi w siebie, podejmuje refleksję nad swoim życiem, nad losem jako go spotkał. Postanawia wrócić do tego, co ma wartość i tę wartość zobaczył dopiero z perspektywy dna, na jakie spadł. Jednak początkowo, walcząc bezwzględnie o swoją osobistą wolność, chce stawiać warunki, na jakich powrót się odbędzie. Zostaje jednak „rozbrojony” wielką miłością ojca, który wybiega mu na spotkanie, bo od dawna go wypatrywał. 

Pogubienie syna może zdarzyć się każdemu z nas. Każdy z nas może przeżywać bunt w swoim sercu przecie zasadom, jakie Bóg wyznaczył swoimi przykazaniami. By na tej drodze się nie pogubić potrzeba jednego: zaufania do Boga i wytrwałego pójścia drogą 10. pomników, jakie przygotował nie po to, aby nas zgubić, ale by nas zbawić i uporządkować nasze życie.

I choć czasem gubimy się na drogach życia, jak jeden lub drugi syn, to jednak mamy wciąż szansę powrotu do domu ojca. Mimo duchowej degradacji, jakiej dokonał w nas grzech, mamy dany od Ojca dar ponownego przywrócenia godności bycia dziećmi Bożymi. O tym, jaka to droga, wspomina Miłosierny Jezus w rozmowie ze św. s. Faustyną:

Powiedz duszom, gdzie mają szukać pociech, to jest w trybunale miłosierdzia, tam są największe cuda, które się nieustannie powtarzają. Aby zyskać ten cud wystarczy przystąpić do stóp zastępcy Mego z wiarą i powiedzieć Mu całą nędzę swoją, a cud Miłosierdzia Bożego okaże się w całej pełni.

Płonący krzew, zdjęcie sandałów i głos Boga rozmawiającego z Mojżeszem. I słowa: „Dosyć napatrzyłem się na udrękę ludu mego w Egipcie i nasłuchałem się narzekań jego na ciemięzców, znam więc jego uciemiężenie. Zstąpiłem, aby go wyrwać z rąk Egiptu i wyprowadzić z tej ziemi do ziemi żyznej i przestronnej, do ziemi, która opływa w mleko i miód”.

Bóg patrzy i cierpliwie czeka. Jak w Ewangelii, gdzie słyszę przypowieść o ogrodniku, który prosi, by nie wycinać jeszcze nieowocującego drzewa; by jeszcze poczekać, bo a nuż. Ale w końcu reaguje. Nie, nie dlatego, że traci cierpliwość. Dlatego że widać już jasno, że człowiek nie zmięknie, że będzie trwał przy swoim grzesznym przekonaniu, przeświadczony, że nikt nic nie jest mu w stanie zrobić. I wtedy Bóg pokazuje, że to On jest Panem. I zrobi z panami tego świata co zechce...

Wojna na Ukrainie. Czy Bóg nie mógłby poskromić pychy agresorów? Mógłby. I to wcześniej czy później zrobi. Cierpliwie czekajmy. I uważajmy, byśmy przez brak nawrócenia serc sami nie podpadli pod Jego sąd...

Patrząc się w przeszłość, można dojść do przekonania, że żaden współczesny człowiek nie zrobił tyle na rzecz pokoju, co Jan Paweł II. Momentem, który zapoczątkował papieską działalność był 1979 rok na Placu Zwycięstwa w Warszawie, gdzie wypowiedział następujące słowa: Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi… Tej ziemi! . Jak okazało się później, słowa te miały wielki wpływ na przemiany, jakie nastąpiły na całym świecie.

Jan Paweł II odnosząc się do pokoju, nieustannie apelował do ludzi, którzy znajdują się na różnych szczeblach społecznych. Przemawiał do przywódców państw, dyplomatów, organizacji międzynarodowych, polityków, a także wszystkich ludzi dobrej woli. Na szczególną uwagę, zasługują bogate w treści orędzia z okazji Światowych Dni Pokoju, które ukazują na jakich fundamentach powinien być budowany pokój. Jan Paweł II kontynuując myśli papieża Jana XXIII, nauczał, że pokój między narodami wymaga prawdy jako podstawy, sprawiedliwości jako reguły, miłości jako głównej sprężyny i wolności jako klimatu.

Gdy diabeł dopełnił całego kuszenia, odstąpił od Niego do czasu. Łk 4

Pożądliwość ciała, oczu i pycha to trzy pokusy szatana, którym nie uległ Jezus, gdy pościł na pustyni. Wszelkie zło, właśnie od nich pochodzi. Pożądliwość oczu - co człowiek widzi, chciałby to mieć i zaczyna pogoń za bogactwami. A dobrobyt sprawia, że Pan Bóg przestaje być mu potrzebny. Pieniądz i majątek zasłania to, co najważniejsze. Pożądliwość ciała prowadzi do wielu krzywd i zła, rozbija małżeństwa, niesie wyuzdanie, niszczy wrażliwość i piękno miłości. Pycha zaś, wkrada się w każdą dziedzinę życia, jest obecna w pragnieniu bycia kimś ważnym, zauważonym, docenionym, w poczuciu bycia lepszym od innych, a może i nawet od samego Boga.

Dotykają każdego z nas, choć nie zawsze pochodzą bezpośrednio od złego ducha. Często to nasze wady i nałogi są ich źródłem. Może właśnie potrzeba wyjść na pustynię, jak Jezus i próbować je zauważyć? A potem odważnie się do nich przyznać i znaleźć sposób na ich poskromienie. Odpowiedzią na te trzy pokusy mogą być trzy środki nawrócenia – post, modlitwa i jałmużna. Warto u początku Wielkiego Postu zastanowić się nad postanowieniami. Niech pomogą nam zbliżać się do Boga, pogłębiać więź z Nim. Wtedy walka z pokusami może okazać się owocniejsza, choć nigdy nie będzie można uznać ją za skończoną.