„Będziecie moimi świadkami” (Dz 1, 8) to hasło 96 Światowego Dnia Misyjnego, który obchodzony był w tym roku 23 października. W związku z tym, że nasi mili goście mogli zawitać do naszej parafii  dziś, to właśnie 13 listopada ten dzień wspominaliśmy i wraz ze Świętym Janem Pawłem II modliliśmy się w intencji misjonarzy i misjonarek pracujących w krajach całego świata. Do naszej parafii przyjechały dwie siostry zakonne z Poznania, siostra Anna i siostra Cynthia. Opowiedziały o działalności Centrum Misyjnego, o pracy z dziećmi z Afryki, o tym jak trudno im tam się żyje. Siostry zachęcały dzieci i dorosłych do pomocy dziełom misyjnym  oraz do szanowania jedzenia. Tak wielu ludzi głoduje, dlatego szanujmy jedzenie, nie grymaśmy przy jedzeniu, róbmy przemyślane zakupy.  

Podczas modlitwy przed relikwiami Świętego Jana Pawła II, polecaliśmy zarówno nasze indywidualne intencje, z którymi przyszliśmy dziś na Mszę Świętą, jak również misjonarki i misjonarzy pracujących na całym świecie, często w bardzo trudnych warunkach.

Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych; wszyscy bowiem dla Niego żyją (Łk 20,38).

Liturgia słowa pozwala nam dziś zatrzymać się na progu tajemnicy zmartwychwstania. Stoi ona w centrum wiary chrześcijańskiej, a każda niedziela jest w liturgii obchodzona jako „mała Wielkanoc”.

Najważniejszym dowodem, jaki podaje Jezus w swojej argumentacji dotyczącej prawdy o zmartwychwstaniu umarłych, jest słowo Boże, a nie ludzkie doświadczenie czy rozumowanie. Ono pokazuje, że istnieje zmartwychwstanie i jest kontynuacją życia po śmierci.

Jezus wyjaśnia, że w niebie zbawieni będą równi aniołom i będą prawdziwie dziećmi Bożymi. Zatem wieczność nie będzie doskonalszą wersją życia na ziemi. Jaka więc będzie? Nie wiemy. To ciągle jest tajemnicą.

Kościół katolicki wspomina dziś, 2 listopada, wszystkich wiernych zmarłych. Dzień Zaduszny to czas szczególnej modlitwy do Boga, by zmarli mieli udział w Chrystusowym zwycięstwie nad śmiercią. Dotyczy to zwłaszcza tych, którzy po śmierci potrzebują oczyszczenia w miłości, czyli czyśćca, który jest "przedsionkiem nieba". Ci zmarli, którzy po śmierci doświadczają czyśćca są już bezpieczni, bo znaleźli się w Bożych rękach. Mogą być pewni zbawienia, na którego pełnię muszą się jeszcze przygotować. Czyściec jest „przedsionkiem nieba”. Jest wyrazem Bożego miłosierdzia, które oczyszcza tych, którzy za życia na ziemi nie wydoskonalili się w pełni w miłości do Boga, bliźniego i samego siebie. Stanu czyśćca nie należy pojmować jedynie jako kary lecz jako przygotowanie do pełnego zjednoczenia z Bogiem w niebie. Aby zmarli mieli udział w Chrystusowym zwycięstwie nad śmiercią, oczyszczenie winno być całkowite. Przez czyściec przechodzą dusze, które zeszły z tego świata w grzechach powszednich. Istotą doświadczenia czyśćca po śmierci wydaje się tymczasowa rozłąka z Bogiem i oczekiwanie na spotkanie z Nim. Dusza ludzka, poznając po śmierci Boga jako pełnię miłości, pragnie zjednoczenia z Nim a równocześnie rozpoznaje, że jeszcze nie jest tego godna i szuka możliwości oczyszczenia. Bóg w swoim miłosierdziu odpowiada na to pragnienie poprzez działanie, które nazywamy czyśćcem.

Uroczystość Wszystkich Świętych ma w sobie coś, co wiąże ją z kamienowaniem Szczepana. Jego ostatnie wyznanie: widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, zasiadającego po prawicy Ojca. Kilkadziesiąt lat później, to już dalszy ciąg historii, stary Jan, przed tronem, na którym zasiada Przedwieczny i Barankiem, zobaczy wielki tłum.

Ale zanim Szczepan zobaczył otwarte niebo, a Jan wielki tłum, był moment, gdy anioł pytał uczniów dlaczego wpatrują się w niebo. Dziś, z przekorą, chcielibyśmy odpowiedzieć pytaniem na pytanie. Dlaczego mamy się nie wpatrywać? Przecież to nasz dom. I chociaż widzimy go niejasno, jakby w zwierciadle, przecież mamy pewność, zagwarantowaną prawdomównością Boga, Jego miłością, Jego wiernością raz danemu słowu. Nade wszystko pewność, rodzącą się z wiary w Zmartwychwstałego.

Szczęśliwi widzący otwarte niebo. Dziewiąte błogosławieństwo.