Nie możecie służyć Bogu i mamonie”. Ta jasna przestroga ma swoje uzasadnienie w tym, że mamona, czyli to wszystko, co jest poza Bogiem i przeciwko Niemu, rości sobie prawo do całego człowieka. A przecież to Bogu, jako Panu i Stwórcy, człowiek powinien służyć i oddawać cześć. Uczeń Jezusa nie może tak uzależnić się od spraw ziemskich, by przysłaniały mu Boga i bliźniego. Służba Boża wymaga całkowitego zaangażowania się i nie zezwala na połowiczność. Bóg pragnie, by człowiek wiernie Mu służył i kochał Go „całym sercem, całą duszą, całą mocą i całym umysłem”. Gdy podda się mamonie, chce gromadzić i pomnażać dobra ziemskie za wszelką cenę. One wtedy stają się dla niego wartością nadrzędną, a Bóg i człowiek schodzą na drugi plan, a nawet idą w zapomnienie. Dlatego Jezus w innym miejscu Ewangelii Łukaszowej powie: „Gdzie jest skarb wasz, tam będzie i serce wasze” (Łk 12, 34). Kierujmy więc nasze oczy i serce na ten skarb najcenniejszy, jakim jest Bóg i Jezus Chrystus – „pośrednik między Bogiem a ludźmi (…), który wydał siebie samego na okup za wszystkich” (1 Tm 2, 5–6), i na ten drugi skarb, którym jest bliźni (por. Am 8, 4–7). Dzielmy się dobrami materialnymi i duchowymi z tymi, którzy ich potrzebują. Pamiętajmy, że „Bóg przeznaczył ziemię ze wszystkim, co ona zawiera, na użytek wszystkich ludzi (…) tak, by dobra stworzone dochodziły do wszystkich w słusznej mierze – w duchu sprawiedliwości, której towarzyszy miłość” (KDK 69).

17 września bardzo duża grupa z naszej parafii pielgrzymowała do  kilku miejsc na Ziemi Lubuskiej. Odwiedziliśmy Zespół klasztorny w Gościkowie-Paradyżu, który jest jednym z najcenniejszych zabytków sztuki sakralnej w zachodniej Polsce. Jest to największe i najlepiej zachowane założenie klasztorne w województwie lubuskim, obecnie siedziba Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej będącego jednocześnie filią Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Szczecińskiego oraz Muzeum Paradyskiego. Po wysłuchaniu ciekawie opowiadającego przewodnika wyruszyliśmy w dalszą drogę i odwiedziliśmy Rokitno. W Rokitnie znajduje się Sanktuarium z Cudownym Obrazem Matki Bożej Rokitniańskiej - piękny kościół wzniesiony w latach 1746-1756, muzeum oraz ogród. W budowie jest również Droga Krzyżowa rozciągająca się wśród okolicznych pól i łąk. Sanktuarium to również piękny park z iglakami, dojrzewającymi wiśniami i stawem. To przygotowane specjalnie dla pielgrzymów miejsca modlitewne: Kaplica Matki Bożej Fatimskiej, Ostra Brama, Golgota. To również drewniany domek - pustelnia Pięciu Braci Męczenników Międzyrzeckich. W wielu miejscach biją źródełka, z których można czerpać wodę. Mimo przelotnego deszczu udało nam się wiele zobaczyć, a przede wszystkim gorliwie pomodlić podczas Mszy Świętej przed obrazem Matki Bożej Cierpliwie Słuchającej.

Na zakończenie naszej pielgrzymki udaliśmy się do Świebodzina. Atrakcją numer jeden była tam oczywiście figura Chrystusa Króla, która przewyższa swą wysokością Pomnik Chrystusa Odkupiciela w Rio de Janeiro – jej wysokość to 33 metry, a rozpiętość ramion wynosi 25 metrów. Z atrakcją tą powiązana jest inny obiekt sakralny będący celem wielu pielgrzymów – sanktuarium Miłosierdzia Bożego, który został również przez nas odwiedzony. Znajdują się w nim relikwie świętego Jana Pawła II, bł. księdza Michała Sopoćko oraz Świętej Siostry Faustyny. Zwiedziliśmy również  rynek – na którym znajduje się wiele cudów polskiej i nie tylko polskiej architektury. Kolorowe kamieniczki oraz układ tego miasta to prawdziwy rarytas zwłaszcza dla tych, którzy uwielbiają podziwiać niezwykłą architekturę.  

Do domów wróciliśmy zadowoleni i bogatsi o nowe doświadczenia i wrażenia. Do zobaczenia na następnej pielgrzymce.

Co się stało, że „sprzeniewierzył się lud” Mojżesza swojemu Bogu, który go wyprowadził z Egiptu, a za sprawcę tego cudu uznał ulanego przez siebie złotego cielca? Co się działo w ich głowach i sercach? Nam, patrzącym na sprawę po wiekach, trudno to pojąć. Ale przecież i dziś widzimy, czasem także we własnym życiu, jak łatwo człowiek zapomina o Bogu prawdziwym, a tworzy sobie różne bożki i bożyszcza. Czy to tylko wynik ludzkiej podłości?

W Ewangelii Jezus mówi dziś o bardzo różnych zagubionych. O owcy, o drachmie i o marnotrawnym synu. Pieniążek, wiadomo, rozumu nie ma wcale. Że się zgubił, to skutek nieuwagi właściciela. Owca... Trudno powiedzieć jaki ma rozum. Ale też nie wydaje się, by można było mówić o jej winie. A marnotrawny syn? Miał rozum? Niby tak, ale dalekowzroczną mądrością to chyba jednak nie grzeszył.

To z nami ludźmi bywa. Głupiutcy jesteśmy. Nasz rozum wobec mądrości Boga to niewiele. I chyba właśnie ten nasz brak rozumu czy przynajmniej przenikliwej dalekowzroczności sprawia, że Bóg łatwo wybacza nam nasze zagubienia. Byle uświadomiwszy już sobie swój stan mieć odwagę powiedzieć „zgrzeszyłem”. I do Boga ze skruszonym sercem wrócić.

Mądrość bowiem tego świata jest głupstwem u Boga 1 Kor 3

Bóg obdarował człowieka rozumem, by z niego rozsądnie korzystał. Dzięki niemu potrafi odróżniać dobro od zła, poznawać prawdę o sobie, pogłębiać wiedzę religijną, a tym samym swoją wiarę. Jednak przecenianie jego roli może prowadzić do zbytniego oparcia się na nim i zapomnieniu o jego Dawcy – o Bogu.

Korzystając z Bożych darów należy dawać pierwszeństwo Bogu. Dziś wielu traktuje swój rozum, jakby to on był bogiem. Moc sprawcza jednak jest w łasce, a nie w oparciach. Rozeznając prawdę o sobie korzystamy z mądrości swojej i Bożej. Trzeba pamiętać, by robić to zawsze w obecności Boga i ze względu na Niego.