Wierzę w Boga, który chce mnie zbawić
Jakże wiele grzechów można skryć w ciemności. W ciemności działania spisku, działań zakulisowych; w ciemności zobowiązania „tylko nie mów nikomu”. Przecież stosowanego znacznie częściej, niż tylko w sferze wykorzystywania seksualnego... Nie mów nikomu. Bo wtedy każde pojedyncze świństwo wobec tej czy innej osoby wydaje się drobiazgiem, wypadkiem przy pracy. Jednak gdyby, przerywając milczenie, wszystkie, popełnione wobec wielu osób, złożyć w całość...
Bóg kocha świat; nie chce go potępić, ale chce, by został przez Chrystusa zbawiony – czytam w Ewangelii. I ten, kto w Chrystusa wierzy, nie podlega potępieniu. Ten, kto nie wierzy... Mówi Jezus: już został potępiony. Bo nie uwierzył. A potępiony został, bo choć zobaczył światło, woli tkwić w ciemności. Nie chce, by to światło wydobyło na wierzch jego ciemne sprawki. W ciemności może udawać, że ich nie ma albo że to tylko drobiazgi...
A ja? Jeśli czytam to słowa, to najpewniej zbliżam się do światła. I nawet jeśli popełniam jakieś większe niż powszednie grzechy, to jeśli, przełamując wstyd, przychodzę do Jezusa i uznając swoją winę chcę stawać się lepszy, mogę być pewien, że dzięki tej wierze w Jezusa zostanę zbawiony. Bóg nikogo nie chce potępić. Mnie też nie. Chce mnie zbawić i dać wieczne szczęście.
Dziś podczas Mszy Świętej z udziałem dzieci rozmawialiśmy o Krzyżu, o znaku miłości Boga do człowieka. Ksiądz proboszcz wskazał na osobę Świętego Jana Pawła II, który całe życie był "przytulony" do Krzyża Jezusa Chrystusa.
