Święto Wielkiej Nocy to czas otuchy i nadziei,
czas odradzania się wiary w siłę Chrystusa i w siłę człowieka.
Życzę Wam aby święta wielkanocne przyniosły radość,
pokój oraz wzajemną życzliwość.
By stały się źródłem wzmacniania ducha!

ks. proboszcz Wojciech Morasz

Dla chrześcijan Liturgia Wigilii Paschalnej jest najważniejszą Eucharystią w ciągu całego roku. Msza święta sprawowana w Wielką Sobotę po zmierzchu należy już do liturgii Niedzieli Zmartwychwstania. Jest ona centralnym momentem Triduum Paschalnego i kulminacją całego roku liturgicznego.

 Wszystkie obrzędy Wigilii Paschalnej odbywają się wieczorem, gdy już zapadnie zmrok. Kto uczestniczy w tej Mszy świętej celebruje już Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, które dokonało się w nocy z soboty na niedzielę. Zgodnie z tradycją Kościoła wieczorna Eucharystia należy już do liturgii Niedzieli Zmartwychwstania.

Triduum Paschalne, Triduum Sacrum (z łac. triduum – trzy dni) – najważniejsze wydarzenie w roku liturgicznym katolików oraz starokatolików, którego istotą jest celebracja Misterium paschalnego: męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. 

Triduum rozpoczyna się w Wielki Czwartek, Uroczystą Eucharystią Wieczerzy Pańskiej. Ten dzień, jest wejściem w tajemnicę Wieczernika, gdzie Chrystus ustanowił sakrament Eucharystii i Kapłaństwa. Gromadzimy się wokół ołtarza, tak jak Apostołowie w Wieczerniku. Do uroczystego: Chwała na wysokości Bogu – grają organy, które milkną aż do Uroczystości Paschalnej. W kościele odczytywana jest ewangelia opisująca moment obmycia nóg Apostołom. Jest to znak pokory Jezusa i zaproszenia każdego z nas do udziału w Jego Chwale.

Wielki Piątek, to dzień postu i modlitwy. W kościołach ludzie gromadzą się na modlitwę przy ciemnicy, aby w ciszy odkrywać swoje serce przed Bogiem. Liturgie rozpoczyna się pod wieczór. Kapłan wchodzi w ciszy do kościoła i pad twarzą przed ołtarzem, na którym nie ma obrusa i innych ozdób. Po krótkiej modlitwie, bez znaku krzyża rozpoczyna się liturgia, która jest kontynuacja naszego czuwania. W centrum jest Meka Chrystusa. Odczytywana jest Ewangelia św. Jana, w której wsłuchujemy się w opis Meki Chrystusa. W uroczystej procesji, wnoszony jest Krzyż, który kapłan odsłania, śpiewając: Oto drzewo Krzyża, na którym zawisło Zbawienie świata. I odpowiada cały kościół, chcący wejść w tę tajemnicę Męki: Pójdźmy z pokłonem. Następuje adoracja Krzyża. Każdy obecny może podejść do ucałowania Krzyża.

Wielka Sobota. Cisza. Przejmująca cisza, w której trwamy na modlitwie z Maryją. Ona jena, zachowała wiarę i trwała na modlitwie. W tym dniu w wielu kościołach święcimy pokarmy na stół wielkanocny. Choć należałoby je poświęcić dopiero w Niedzielę rano. W tym dniu, podobnie jak w Wielki Piątek nie odprawia się Mszy św.

Opis wjazdu Jezusa do Jerozolimy jest pełen szczegółów. Droga do Betfage i Betanii, pobliska wieś, uwiązane ośle, gałązki ścięte na polach. Same w sobie wydają się niewiele znaczyć: ot, tak jak miejsca wokół nas, które potrafimy nazwać konkretnymi słowami, to, co wokół widzimy na co dzień. A jednak w Bożej obecności, wciągnięte w Boża służbę – zostają utrwalone w historii zbawienia, w naszej historii.

Może jest tak za każdym razem: że jedno Jego słowo, polecenie i okazuje się, że nasza obecność w tym właśnie konkretnym miejscu ma sens? Szukający osiołka i wołający Hosanna, zanurzeni w codzienności – jesteśmy tutaj z Jezusem. Może się wydawać, że to niewiele znaczy. A przecież odpowiedzieliśmy na Jego wezwanie. Nie doznamy wstydu.