Samuel usłyszał od Helego, dwóch uczniów od Jana, Piotr od Andrzeja… Każdy kogoś potrzebował. Każdy komuś był potrzebny. Choć, na dobrą sprawę, pisać trzeba w czasie teraźniejszym.

Pan Bóg, oczywiście, może posłać do człowieka anioła. Rozmawiać z nim jak z Mojżeszem czy Eliaszem. Nawet walczyć jak z Jakubem. Przyznajmy, rzadko ucieka się to tak wyrafinowanych sposobów. Najczęściej wykorzystuje ludzkie powiązania.

Dodajmy: oszczędne z środkach wyrazu. Heli nie zrobił wykładu o Bożych objawieniach. Kazał słuchać. Jan nie wyjaśniał zawiłości czterech Pieśni o Słudze. Pokazał Baranka. Andrzej nie rozwodził się nad tajemnicą idei mesjańskich. Zaprowadził do Mesjasza.

Nić wiążąca. Słuchaj. Baranek. Mesjasz. Tyle wystarczy. By uwierzyć za jak wielką cenę zostaliśmy nabyci. By stać się świątynią.

Z bogactwa liturgii słowa tej niedzieli najbardziej uderza mnie dziś fragment z 1 Listu św. Jana: „Po tym poznajemy, że miłujemy dzieci Boże, gdy miłujemy Boga i wypełniamy Jego przykazania; albowiem miłość względem Boga polega na spełnianiu Jego przykazań, a przykazania Jego nie są ciężkie”.

Niby oczywiste: miłość względem Boga, miłość względem ludzi, nierozerwalnie ze sobą związane – pisze św. Jan – przejawiają się w przestrzeganiu przykazań. Dziś, niestety, wielu wzdryga się na dźwięk słowa „przykazanie”. A miłość staje się wielkim nic, usprawiedliwiającym największe nawet świństwo.

Nawracać się? A z czego? A po co? Tymczasem wracając do Izajasza czytam: „Niechaj bezbożny porzuci swą drogę i człowiek nieprawy swoje knowania. Niech się nawróci do Pana, a Ten się nad nim zmiłuje, do Boga naszego, gdyż hojny jest w przebaczaniu”.

W Ewangelii zaś słyszę głos Boga, który o stojącym w wodzie Jordanu Jezusie mówi słowami Izajasza: „Ty jesteś moim Synem umiłowanym, w Tobie mam upodobanie”. Dlaczego? Znam dalszy ciąg Jego historii. Wiem, że Jezus będzie posłuszny Ojcu aż do śmierci… Umiłowany, bo do końca wierny.

Spełnianie przykazań, nawrócenie, naśladowanie Jezusa… Wszystkie te trzy wątki z trzech czytań tej niedzieli uzmysławiają mi, jak ważne jest pełnienie woli Boga. Nie jakiejś trudnej do odgadnięcia, wymagającej nie wiadomo jakiego wieloletniego rozeznawania. Tej woli Boga, którą wszyscy znamy, a wyrażonej w przykazaniach. Jeśli mam wątpliwość zawsze jeszcze jest ta prosta Jezusowa zasada „wszystko co, byście chcieli, by ludzie wam czynili i wy im czyńcie”.

Tak, wiary nie można zredukować do zasad moralnych. Ale za Jakubem trzeba ciągle powtarzać, że wiara nie poparta uczynkami jest martwa.

Orszak to największe uliczne jasełka na świecie odbywające się w osiemset lat po pierwszym przedstawieniu jasełkowym zaaranżowanym przez św. Franciszka w Greccio we Włoszech. 

Dzieciątko Jezus leżące w jasełkach, czyli w żłóbku (słowem „jasło” określano dawniej żłób, paśnik dla zwierząt), skupia naszą uwagę na prostocie i ubóstwie swojego narodzenia. Jednocześnie pobudza nas do pochylenia się nad ubogimi i potrzebującymi. 

W tym roku Orszak Trzech Króli odbył się w ponad 800 miejscowościach w Polsce oraz w kilku poza jej granicami. Wyruszył w USA (Niles), w Niemczech (Monachium i Neviges), we Francji (Lissieu), a także w Afryce w miejscowości Nyakinama w Rwandzie, w Burhynyi w Demokratycznej Republice Konga, w Esseng w Kamerunie i w Zambii w Lusace i w mieście Mansa.